Rozdział VI (cz. 2)

Ale Sigyn nie ruszyła z miejsca, tylko dalej zafiksowana wpatrywała się w pęczek lawendy. Magnus wywrócił oczami i wyminął ją żwawym krokiem, ponaglając gestem w kierunku drzwi. Bardzo niechętnie postawiła pierwszy krok, ostrożnie, powoli, jakby w strachu przed utratą równowagi. Mieszanka wcześniej przyjemnych zapachów ziół teraz przyprawiała ją o mdłości. Ogólne oszołomienie po skomplikowanym zaklęciu też nie ułatwiało zadania, ale jakoś stawiała jedną stopę za drugą. (Kiedy Mag mówi „chodź”, to trzeba iść.)

Zaczęły ją zalewać migawki wspomnień – za szybko i za dużo naraz, jak w coraz szybciej obracającym się kalejdoskopie. Wirujący chaos rozmytych obrazów i obcych wrażeń. Dopiero teraz zaczęła uzmysławiać sobie szczegóły całego zajścia. Szare, bezimienne twarze pełne apatii i smutku, wilk (jej wilk) i ciemność... Co było za zasłoną? Nic. Takie samo nic jak pusta otchłań. (Rozczarowanie. Spodziewała się czegoś więcej. Tak, obeszłoby się bez fajerwerków, ale na pewno liczyła na coś więcej niż nic.)

Czuła zimne powiewy wiatru (albo czyjegoś oddechu) na sobie, to pamiętała aż za dobrze. (Oczywiście, że w tak gęstej ciemności coś musiało na nią dmuchać.) Dostała gęsiej skórki. Temperatura jakby cały czas spadała. (Stąd ta gęsia skórka, na pewno, przecież nie ze strachu. Absolutnie. Jaki strach? Kto mówił coś o strachu?) Szepty. Krzyki. I jej wilk... Stop.

Musiała jakoś okiełznać te wizje, zanim przejęłyby całkowitą kontrolę nad nią. Skupiła się na głębokich, spokojnych wdechach, licząc, że to pomoże w opanowaniu nudności i jakoś zatrzyma karuzelę w głowie, lecz w efekcie poczuła tylko jeszcze silniejsze kołowanie i mogła przysiąc, że podłoże samo zaczęło się kołysać, jak statek na wzburzonym morzu. Nie doszła do drzwi. Zamiast tego straciła panowanie nad ciałem i wpadła z impetem na ścianę, amortyzując zderzenie tylko rękami, które w ostatniej chwili zdążyła wyciągnąć przed siebie. Zamroczona i odurzona nie wiedziała, czy winę za jej obecny stan ponosiło zaklęcie, czy jednak woń ziół ze spiżarki Maga, bo jeśli to drugie, to osobiście go ukatrupi przy najbliższej okazji. (To jest, jak tylko przejdzie jej tymczasowa nietrzeźwość.)

Mag szykował się do wyjścia. Był zbyt skupiony na dopieszczaniu własnego wyglądu, by zauważyć mdlejącą Sigyn. Spoglądał w okrągłe lusterko zawieszone nad kominkiem, delikatnie przykładając chustkę do miejsc, z których jeszcze spływał pot (usuwał ostatnie dowody dzisiejszego przewinienia), a gdy skończył, wrzucił ją niedbale w płomienie. Następnie energicznym ruchem sięgnął po granatową pelerynę na wieszaku stojącym w kącie i narzucił na siebie. Nie słyszał cichego jęknięcia Sigyn, kiedy próbowała zwrócić na siebie jego uwagę. Potrzebowała pomocy, ale Mag był zbyt zaabsorbowany własnym odbiciem w lustrze i szukaniem potencjalnych niedoskonałości do poprawki, by usłyszeć jej cichy głosik. W ogromnym skupieniu przygładzał ostrożnie zaczesane do tyłu włosy, aby mieć pewność, że żaden kosmyk nie odstawał (mogłoby to zrujnować cały dramatyczny wizerunek), i w końcu wcisnął na głowę ten idiotycznie wysoki cylinder, który miał na sobie przed meczem. Spojrzał przez ramię, by sprawdzić, czy Sigyn była gotowa do wyjścia, ale zamiast tego zobaczył jak osuwa się na podłogę. Zdążył ją złapać w ostatniej chwili i delikatnie położyć na ziemię.

Może faktycznie popełnił dzisiaj fatalny błąd, kiedy skuszony perspektywą szybkiego odnalezienia almagry wyczarował Zasłonę Śmierci, nie licząc się z potencjalnym zagrożeniem życia ucznia Durmstrangu, za którego, bądź co bądź, był odpowiedzialny, więc nawet jeśli znamię na lewym przedramieniu dawało o sobie znać bolesnym pieczeniem, przypominając o nieubłaganie upływającym czasie na wykonanie zadania i o rychłym spotkaniu z Czarnym Panem, to zobowiązanie Magnusa wobec szkoły wydało mu się w tej chwili ważniejsze.

Z drugiej strony zabranie Sigyn do uzdrowiciela też nie było najlepszym pomysłem: gdyby sprawa wyszła na jaw, straciłby posadę, co oznaczałoby odcięcie od Sigyn – jego najlepszej i obecnie jedynej gwarancji odnalezienia kamienia. Co prawda było z nią źle, ale jednocześnie nie tak źle, jak zaraz po tym, gdy wróciła stamtąd.

– Sigyn, słyszysz mnie?

Spróbował ją ocucić, bez skutku. Ale może, pomyślał, to, że pewnych ran nie widać, nie znaczy, że ich tam nie ma.

– Vulnera Sanentur – powtórzył zaklęcie trzy razy, wodząc różdżką nad jej ciałem.

Coś do niej mówił, ale nic nie rozumiała. Mogła tylko tępo gapić się na ten idiotyczny cylinder... Cokolwiek próbował przekazać, jego słowa tonęły w połowie drogi, zanim zdążyły dotrzeć do jej uszu. Jakieś dźwięki wydobywały się z jego ust, bardzo stłumione, jakby dobiegały z drugiego pomieszczenia za ścianą. Nie mogła się skupić na tym, co miał do powiedzenia; z ruchu warg odczytała tylko pojedyncze słowa, które razem nie stanowiły żadnego sensu, ale z jakiegoś powodu Mag powtarzał w kółko różne wariacje słowa „martwa”. Być może chodziło o to, że ona była martwa. W końcu nie można przejść przez zasłonę i wrócić tak samo. Weszła tam żywa, więc bardzo możliwe, że wróciła... żywa „inaczej”.

Jak tylko postawiła stopę po drugiej stronie, do jej duszy wdarła się ciemność. Nie potrafiła tego inaczej nazwać. Po prostu: ciemność. A później strach, który sparaliżował całe ciało. Ogarnęła ją bezsilność. Słyszała narastające szepty, ale nie potrafiła zidentyfikować języka, w jakim rozmawiały między sobą. Nie mogła ruszyć z miejsca, mimo wyraźnie wysyłanych sygnałów do mięśni w nogach, by biegły z powrotem do wyjścia. Poczuła na plecach lodowate powiewy powietrza. Miała wrażenie, że stoi za nią potężny byk, który tylko czeka na jeden fałszywy ruch prowokujący do ataku. Obróciła głowę, by spojrzeć za siebie i sprawdzić, co za nią stoi, ale w tych ciemnościach nic nie zobaczyła, tylko słyszała coraz wyraźniej czyjeś szepty. Powiewy powietrza nasiliły się; temperatura zaczęła coraz szybciej spadać. Sigyn poczuła jak jej plecy pokrywa gęsia skórka, mózg coraz bardziej drętwieje, a ona sama, nie wiedząc kiedy, zaczęła się trząść raz po raz. W połowie z zimna, a w połowie ze strachu, choć nie chciała tego przyznać przed sobą. (Że kto się boi? Że niby ja?) Jedyne, co przychodziło jej do głowy, to to, by sięgnąć po różdżkę do kieszeni i jakoś odnaleźć w tej ciemności drogę powrotną. Być może wyczarowanie światła w tej mrocznej otchłani to nie był najlepszy pomysł – w końcu zwróciłaby całą uwagę złowrogich Szeptów na siebie – ale w tej chwili nie miała lepszego. Jak tylko zdołała zapanować nad drżącymi, spoconymi dłońmi, wyciągnęła różdżkę.

– Lumos Solem – szepnęła ledwo słyszalnym głosem, celując do góry i czekając na promienie słoneczne, które by oświetliły to miejsce i nieco ją ogrzały. Ale nic się nie wydarzyło. – Lumos Solem! – chciała wykrzyczeć zaklęcie, by przedrzeć się przez coraz głośniejsze szepty, ale jej głos jakby ugrzązł w miejscu i zamiast krzyku z jej gardła wydobył się piskliwy, syczący szept. – Lumos! Lumos Maxima! Lumos Solem!

Wiedziała, jak wygląda spotkanie z dementorem. To znaczy wiedziała w teorii, ale to nie było to. (Chyba.) Jednak gdyby to był faktycznie dementor, już dawno straciłaby kontrolę nad własnym umysłem, czekając tylko aż kreatura przypieczętuje swoje dzieło i złoży zdradliwy pocałunek na ustach, wysysając resztki duszy. Dementor czy nie, mimo wszystko postanowiła spróbować:

– Expecto Patronum – szepnęła. Ale i tym razem nic to nie dało. Z końca różdżki nie wystrzeliły języki światła, a srebrny lis nie przegonił ciemności. Być może było za późno na Patronusa, a być może jej szczęśliwe wspomnienie nie było już równie mocne, co kiedyś.

Szepty przeobraziły się w nienawistne głosy, głosy w przeraźliwe inkantacje. Zbliżały się do niej. Niemalże czuła jak otaczają ją ze wszystkich stron.

Lada moment zęby same zaczęły zgrzytać o siebie, do oczu napłynęły łzy, a drgawki nie ustawały już ani na chwilę. Co ja sobie myślałam, zaraz umrę – przemknęło jej przez głowę.

Ale śmierć nie nadchodziła. Tylko ciemność coraz mocniej zaciskała się na jej duszy, głosy brzmiały coraz bardziej nienawistnie, a przeraźliwy chłód przecinał ją na wskroś do szpiku kości.

I wtedy do głowy przyszedł jej jeszcze jeden pomysł. W wyobraźni zobaczyła stary gabinet Magnusa Waltera i jedenastu uczniów Lykanooru w brunatnych szatach, tylko... Nahar, Tuomas i cała reszta wyglądali tak samo, jak podczas pierwszej prywatnej konsultacji z opiekunem domu; prawie dziewięć lat temu, kiedy jako początkujący czarodzieje nie mieli jeszcze żadnego pojęcia o tym, co ich czeka. (Może to i lepiej, że nie wiedzieli.)

Magnus też wyglądał jakoś lepiej, w każdym razie znacznie młodziej: na jego zwykle papierowo-bladej twarzy widniał teraz zdrowy rumieniec, włosy nie były tak pedantycznie ulizane, może nawet odrobinę zmierzwione, a cylinder spoczywał spokojnie w kącie na gałce stojaka, tuż nad zgniło-zielonkawym frakiem.

– Jeżeli nie umiecie przywołać Patronusa, a nie umiecie i, szczerze mówiąc, jeszcze długo nie będziecie w stanie stworzyć tak owego, to zaklęcie, o którym zaraz opowiem, jest waszą najlepszą opcją; silniejsze od Patronusa i dostępne dla takich smarków jak wy. To stara magia, niepraktykowana od wieków, dzisiaj prawie wymarła. Musicie ją szanować, inaczej nic z tego nie będzie. Szacunek na pierwszym miejscu. Wtedy może za jakieś pół roku opanujecie to zaklęcie. Ale to może. A teraz opowiem wam bajeczkę: dawno, dawno temu potężny czarodziej i pierwszy dyrektor tej szkoły któregoś razu pomyślał sobie o takich smarkach jak wy i stwierdził, że „mogło być gorzej, ale przynajmniej mają różdżkę i dostali się do Durmstrangu, więc jakoś z tego szamba wybrniemy”. Następnie zamknął się w swojej komnacie, próbując opracować coś skutecznego i w miarę przystępnego dla szczeniaków waszego pokroju, więc stworzył zaklęcie azylu. Ale! Podczas pracy zauważył, że wśród uczniów potrafił rozróżnić trzy odmienne wzorce temperamentu lub – jak kto woli – osobiste magiczne właściwości i predyspozycje, które on sam przyrównał do trzech zwierzęcych odpowiedników – dlatego później sprowadził sfinksa z Egiptu i umieścił go w podziemiach, żeby pomógł nauczycielom określić, jakim typem jesteście. Wam przypadł wilk, czyli można założyć, że rozumiecie jako-takie pojęcie stada i istotę pracy w grupie, a jednocześnie zdajecie sobie sprawę z tego, że najwięcej dzieje się w samotności, kiedy znajdujecie swoją drogę i odrzucacie głosy innych, by usłyszeć własny. Czy ktoś czytał Eddę Starszą? [1] – Sigyn uniosła rękę. – To pewnie wiesz, że „wilczy los” to zły los, innymi słowy: raczej nie będziecie popularni w szkole. W ramach samorozwoju polecam zapoznanie się zarówno z lekturą, jak i mitem o wilku Fenrirze [2] – może odkryjecie coś na temat chaosu i konsekwencji nieprzestrzegania zasad...

Sigyn oprzytomniała z chwilowej refleksji. Zacisnęła mocniej palce na różdżce i wzięła głęboki oddech, czując jak lodowate powietrze coraz ciaśniej ściska jej krtań i nieprzyjemnie drażni płuca. Jeżeli to nie zadziała, to nic nie zadziała.

– Lupus Asylum.

Głosy ucichły.

– Słyszysz mnie?! – Poddenerwowany i może minimalnie spanikowany męski głos przemówił do niej, a jego właściciel potrząsnął nią. Po chwili złapała ostrość obrazu – jednak to był Mag – i tylko gapiła się tępym wzrokiem w jego szare oczy, w których być może teraz tliła się mała iskierka zmartwienia. Mag wbił palce w jej ramiona i potrząsnął jeszcze mocniej. – Zabrać cię do uzdrowiciela?

Pokręciła powoli głową, delikatnie ściągając z siebie jego ręce. Odetchnął ciężko. (I z ulgą, bo zaklęcie Vulnera Sanentur zadziałało; będzie musiał podziękować temu nowo-zwerbowanemu smarkaczowi z Wysp przy najbliższej okazji. Może i ma tylko siedemnaście lat, ale nawet sam Czarny Pan nie zaprzeczy, że choć niepozorny z niego chłopaczek – powściągliwy, ostrożny w słowach, niezbyt urodziwy, blady i z przetłuszczonymi czarnymi włosami – to wciąż bardzo zdolny.)

– Chcesz mi coś powiedzieć, Sigyn? Wolałbym, żebyś zeszła na dół w jednym kawałku.

– Nic mi nie będzie – zapewniła, czując, jak siły wracają do niej.

– Na pewno? – Spojrzał jej prosto w oczy, poważniejąc jeszcze bardziej, co znacznie go postarzało.

– Tak, na Odyna... Po prostu zemdliło mnie od tych twoich halucynogennych habazi. – Wywróciła oczami. – No nie patrz tak na mnie, jeszcze sobie pomyślę, że coś cię obchodzę!

– Coś mnie obchodzisz, Sigyn, bo nadal jesteś uczniem, więc jak myślisz, co by było ze mną, gdyby coś ci się stało? Hm? Jak wytłumaczyć wszystkim, że opuściłaś mecz pod opieką nauczyciela i wróciłaś stamtąd martwa? Pomyślałaś o tym w ogóle?

Może zrobiło jej się słabo (jego wina) i zakręciło w głowie (przez jego halucynogenne zioła), kiedy za szybko wstała, ale żeby zaraz umierać? Przecież dokładnie pamiętała w jaki sposób „stamtąd” wróciła: wilk poprowadził ją prosto do przejścia, wskazując pyskiem wolno powiewającą zasłonę, z której dobiegały inkantacje Maga podtrzymujące zaklęcie. Po drugie, z jakiej niby racji ma teraz pretensje? Przecież to on pierwszy przyszedł do niej z prośbą-żądaniem, licząc na „magiczne właściwości”, a teraz to jej wina, że coś mogło pójść nie tak?!

– To trzeba było zostać na trybunach, a nie – zwalasz teraz wszystko na mnie! Co by było z tobą? A kogo to, do cholery, obchodzi?! Sam się w to pchałeś, to teraz nie jęcz, jeżeli rzeczywistość nie pokrywa się z twoim utopijnym wyobrażeniem, jak to wszystko miało wyglądać. To akurat nie mój problem, że nie potrafisz sobie odmówić, kiedy masz okazję...

– Nie wiesz o czym mówisz – warknął, nie pozwalając jej dokończyć. – Zamknij się.

Kiwnęła głową. „Słyszałaś pana, Sigyn: zamknij się.”

– To jak niby wróciłam, według ciebie? Może mam jakieś pośmiertne właściwości magiczne...

– Nie wiem – przerwał jej poirytowanym tonem. – Wypadłaś stamtąd, po prostu. Coś wyrzuciło twoje ciało zza zasłony.

– Świetnie. „Po prostu” mnie wyrzuciło – prychnęła, uśmiechając się ironicznie, ale spróbowała jakoś zdystansować się do sytuacji: – Bliski kontakt z ziemią, powiedziałabym nawet, że twarzowy – to w sumie by tłumaczyło wodospad krwi z nosa.

– Twoje serce nie biło – oznajmił ozięble. (Najwyraźniej nie spodobał mu się jej żartobliwy ton.) – Sigyn, co, gdybym nie zdołał utrzymać zaklęcia? Myślałaś o tym? Co, gdyby ktoś inny był na moim miejscu? Co, jeśli...

– Ale byłeś to ty. – Na kilka sekund zapadła cisza, w czasie której tylko patrzyła na niego tak, jakby chciała podziękować, że jednak jej tym zaklęciem nie zabił, bo mógł. Rozejrzała się po podłodze, by zlokalizować swoją wiązankę lawendy. (Damon i Nahar na pewno już na nią czekają, a przecież włosów Anki nie spali z okazji Samhain; w każdym razie nie tym razem.) – Idziemy? Miałeś stadko szczeniąt do poniańczenia, czy coś.

– To było zanim prawie całkiem zeszłaś – zauważył sceptycznie.

– Mały szczegół. Nie wspominaj o tym Damonowi.

Mag pokiwał tylko z niedowierzaniem głową.

– Możesz iść?

– Tak.

– Na pewno?

Sigyn podniosła się znienacka, a Mag szybko pomógł jej złapać równowagę. Tym razem jej spojrzenie mówiło „odwal się, dam sobie radę”, co skwitował tylko kpiarskim pół uśmieszkiem.

Wyszli z gabinetu w milczeniu. Mag zastukał kilka razy koniuszkiem różdżki o zamek w drzwiach, mamrocząc pod nosem jakieś zaklęcia zabezpieczające i oboje ruszyli w stronę spiralnych schodów w wieży na końcu korytarza.

W tym samym czasie, kilka pięter niżej, Anka Czarnecki prowadziła piątkę podopiecznych do Sali Zgromadzeń. W uniesionej nad głową ręce trzymała różdżkę, która oświetlała drogę. Dookoła panowała całkowita ciemność.

– Tutorze, dlaczego palimy rozmaryn? Czy można palić inne zioła w Samhain? – spytała Safira Lilov ze szczerej ciekawości i ścisnęła mocniej swoją wiązankę, by dodać sobie otuchy. Choć światło Anki pozwalało jej widzieć drogę przed sobą, wciąż nie czuła się komfortowo w panującej atmosferze.

– Żeby pamiętać o zmarłych i nie, nie można.

– W jakim sensie pamiętać o zmarłych? – kontynuowała dziewczynka. Odpowiedź, której udzieliła Anka, nie usatysfakcjonowała w żaden sposób głodnej wiedzy Safiry.

– W takim sensie, że jak zawiesisz swoją wiązankę na ścianie i zapalisz białą i czarną świecę, będziesz gapić się na nie tak długo, aż to przypomni ci o własnej śmiertelności i o upływającym czasie. Też kiedyś umrzesz, bo nie jesteś nieśmiertelna – żaden z was nie jest nieśmiertelny. A jak będziesz wdychać zapach rozmarynu, to przypomnisz sobie o zmarłych. I znowu poczujesz ból, jaki czułaś zaraz po tym, kiedy odeszli. Znowu poczujesz ziejącą pustkę w duszy, którą po sobie zostawili, i będziesz się zastanawiać: czy zarżnięto ich podczas walki, a walkirie przeniosły ich dusze do Valhalli, czy może wykończyła ich starość lub choroba, i w tym wypadku trafili do Niflheim pod opiekę samej Pani Śmierci, Hel. Gdybyście przeczytali Eddę Starszą i czasem uważali na zielarstwie, nie zadawalibyście takich idiotycznych pytań.

– Ale tutorze, dlaczego zabroniono nam używania zaklęcia Lumos przez całą noc? Dlaczego tylko tutorzy mogą mieć zapalone różdżki? – zapytał jeden podopiecznych, a po zarozumiałym tonie, już wiedziała, że to jest dzieciak, którego w głowie nazywała „Typowy Cwaniak”. Szczerze go nie znosiła, więc nawet jeśli smarkacz miał jakieś imię, to nie zamierzała z tego skorzystać. – Jest strasznie ciemno, nic nie widać, żadna pochodnia się nie pali, a przecież Noc Duchów to tylko głupi zwyczaj, w który ludzie i tak nie wierzą, więc dlaczego w całej szkole musi być tak ciemno?

Niestety nie mogła sobie pozwolić na standardowe „zamknij się”, bo kiedy ostatnim razem w ten sposób odezwała się do Cwaniaka, sam Vasilev udzielił jej oficjalnej reprymendy, przypominając, że jest tutorem i, jak sama nazwa wskazuje, jej obowiązkiem jest nauczać.

– Jest ciemno, bo w noc wigilii Samhain duchy osób, które zmarły w zeszłym roku i tych osób, które jeszcze się nie narodziły, zstępują na ziemię w poszukiwaniu żywych, zdrowych, młodych ciał, takich jak wasze, by w nich zamieszkać przez okres następnego roku. Jest ciemno, ponieważ Vasilev nie chce, by któryś z tych duszków was opętał, wyrywając wasze duszyczki i wrzucając je do Niflheim na wieczne potępienie po to, by przejąć wasze ciało na zawsze.

Safira Lilov poczuła, jak przeszedł ją dreszcz, a Typowy Cwaniak tylko głośno przełknął ślinę i już więcej się nie odezwał. Anka nie kryła uśmiechu tryumfu na twarzy – jak widać były jednak skuteczniejsze metody od (wciąż niezawodnego) „zamknij się”.

Ledwie zaczęła rozkoszować się niczym niezakłóconą ciszą, kiedy usłyszała znajome głosy dobiegające z Korytarza Głównego. Zatrzymała piątkę małych Pegazików i przyłożyła palec do ust, dając im do zrozumienia, że pod żadnym pozorem mają się nie odzywać. Kazała im przylgnąć do ściany tak, by nikt wychodzący z sąsiedniego korytarza ich nie zauważył, a sama wychyliła się zza zakrętu, by lepiej słyszeć.

– Powiesz mi, co tam było? – usłyszała głos Maga: chłodny i powściągliwy. Musiał stać gdzieś na ostatnich schodkach w wieży, bo wciąż go nie widziała.

– Eee... teraz? – odezwała się Sigyn. (Oboje opuścili mecz i dopiero teraz wracają? Interesujące, pomyślała Anka.)

– Później nie będzie kiedy.

– Poczekaj... – burknęła Sigyn i wyglądnęła na korytarz, by sprawdzić, czy przypadkiem nikt nie podsłuchuje. Anka zdążyła się schować w tym czasie, więc Sigyn nie zauważyła nic podejrzanego. – Po tym jak stworzyłeś zasłonę... Słyszałeś coś? Jakieś głosy? Szepty?

– Nie. Powinienem?

– Nie wiem. Potrzymasz? – Anka tego nie wiedziała, ale Sigyn, nie czekając na odpowiedź, wcisnęła Magnusowi pęczek lawendy w rękę i zaczęła poprawiać każdy element stroju. Po tym całym zamieszaniu czuła się strasznie... rozwleczona. Wcześniej nie miała czasu zająć się tak trywialną rzeczą jak poprawienie sobie gaci, ale poluzowane spodnie irytowały ją coraz bardziej i dłużej już by tego nie zniosła. (A może był to Magnus, tylko podświadomie winiła o to spodnie.) – Czyli nic nie słyszałeś?

– Nic. Ty?

– Tak. Eee... Wydaje mi się, że to szepty umrzyków, chociaż Odyn jeden wie, co to było. Posługują się jakimś starożytnym językiem, to chyba... – Mag przerwał jej.

– Znalazłaś Sigrid? – zapytał chłodno.

Anka wytężyła słuch. Nagle cała konwersacja wydała jej się intrygująca, zwłaszcza wzmianka o zasłonie, szeptach i teraz jakiejś Sigrid.

Maga nie interesowało pochodzenie głosów, których on sam nie słyszał. A kto wie, być może Sigyn tylko sobie je wymyśliła... albo była to reakcja jej wyobraźni na nagłe zatrzymanie funkcji życiowych. W każdym razie miał to gdzieś. Spędził wystarczająco dużo czasu na niańczeniu jej, a teraz potrzebował wiedzieć, na czym stoi.

Gdy Sigyn skończyła poprawiać strój, spojrzała mu prosto w oczy – były zdeterminowane i zachłanne. W każdym razie na pewno nie zainteresowane tym, co miała do powiedzenia, o ile nie dotyczyło to bezpośrednio sprawy Maga i odnalezienia prababki Sigrid, co tak naprawdę znaczyło odnalezienie albo przynajmniej uzyskanie namiarów na położenie jego drogocennej almagry. Ale może tylko jej się wydawało. (Miała taką nadzieję, że tylko jej się wydawało.)

– Szukałam jej, ale ciężko coś znaleźć w takiej ciemności, jak tam, zwłaszcza, że żadne zaklęcie nie działało, poza... – Mag ponownie nie dał jej dokończyć.

– Znalazłaś ją, czy nie?

– Nie.

Chciała mu opowiedzieć o zaklęciu Asylum, o zaklęciu, którego sam ich nauczał, o jedynej magii, która była wystarczająco silna, by działać „po tamtej stronie”. Ale on nie chciał słuchać.

– Nie znalazłam.

– O... – Było to bardzo rozczarowane „o”, połączone z wyrazem zdumienia i stłamszonego gniewu na twarzy.

– Tak właśnie, „o...”– starała się identycznie odtworzyć jego intonację głosu i ekspresję twarzy.

Odwróciła się na pięcie i wypadła na Korytarz Główny. Odruchowo rozglądnęła się na boki i zesztywniała, kiedy zobaczyła Ankę stojącą za zakrętem. Podsłuchiwała ich, oczywiście. A jak tylko zorientowała się, że Sigyn ją zauważyła, zniknęła za ścianą. Trwało to maksymalnie dwie sekundy, a Anka to Anka, w jej zachowaniu nie było nic nadzwyczajnego, więc Sigyn po prostu ruszyła przed siebie, by zdążyć do Mort Noir jeszcze przed północą.

– Sigyn, poczekaj... – Mag zawołał, chcąc oddać jej lawendę, którą wciąż trzymał w ręku.

– Nie, miałeś rację. Ta decyzja była nieprzemyślana i strasznie impulsywna. To moja wina, że jej nie znalazłam. W ogóle nie powinnam była cię o to prosić, przecież w razie, nie daj Odynie, wypadku, ty ponosiłbyś całą odpowiedzialność. A wtedy... Co by z tobą było? Może, gdybym lepiej się do tego przygotowała, gdybym wcześniej ci o tym powiedziała... – Żadne z tych wyznań nie było szczere, ale Mag tego nie musiał wiedzieć. Najważniejsze, że Anka słyszała każde jej słowo i mogła wychwycić każdy niuans i niejednoznaczność wypowiedzi.

– To już nie istotne – skwitował.

– Masz rację. To nie istotne. I chyba... zaraz zapalą świece.

Uśmiechnęła się sztucznie i spojrzała przez jego ramię – Anka, znowu ich podsłuchiwała, ale Mag chyba jej nie zauważył, a jeśli tak, to bardzo dobrze wychodziło mu udawanie, że było inaczej. Sigyn pochyliła się w jego stronę.

– Brak zaufania – zasyczała mu do ucha teatralnym szeptem, ale jej głos przebrzmiewał goryczą. – Potrafi wszystko zepsuć, prawda?

Mag tylko zmarszczył brwi, nie bardzo rozumiejąc znaczenie tego zdania. Zanim zdążył cokolwiek odpowiedzieć, jakkolwiek zareagować, wyminęła go i zdecydowanym krokiem ruszyła w kierunku podziemi.

– Sigyn! – zawołał, ale na próżno: już zniknęła za zakrętem, nie oglądając się za siebie.

W końcu zauważył Ankę wyprowadzającą zza zakrętu piątkę uczniów ze swojego domu. Uśmiechała się do niego tajemniczo i tryumfalnie.

– Dobry wieczór, profesorze. Zdaje się, że pierwszoroczni czekają aż profesor do nich dołączy? – spytała przesadnie słodkim tonem. – Czy już wiadomo, w którym miejscu Lykanoor będzie zapalał świece? Dyrektor osobiście podszedł do nas po meczu, by oznajmić, że Pegarius otrzymał Korytarz Główny w tym roku. – Posłała mu wymuszony półuśmieszek.

– Nie, dowiem się za chwilę, wcześniej... jakoś nie miałem okazji zamienić słowa z dyrektorem.

– Profesorze, a dlaczego ma profesor lawendę zamiast rozmarynu? – spytała zmieszana Safira. Przecież Anka powiedziała jasno i wyraźnie: innych ziół palić „nie można”.

– Brak zaufania? [3] Interesujące – skwitowała Anka z wyrachowaniem w głosie. Magnus spojrzał na nią, jakby chciał tym samym powiedzieć „nawet o tym nie myśl”, po czym odwrócił się na pięcie i pomaszerował do Sali Zgromadzeń.

~asylum~

Damon roześmiał się sztucznie i głośno. Żadna inna reakcja nie przychodziła mu do głowy.

– Zabijesz mordercę Eru, świetny plan! W końcu wcześniej rzucałeś śmiertelne klątwy na ludzi, więc wiesz co cię czeka i sobie poradzisz bez problemu, zwłaszcza z tym, co następuje potem.

– W przeciwieństwie do ciebie, Avada Kedavra mnie nie przeraża.

– Akurat to, że umiesz rzucić zaklęcie uśmiercające nie świadczy o twojej odwadze.

– Nie każdy to potrafi, więc rozumiem, skąd ten sceptycyzm w głosie.

– Nie schlebiaj sobie.

– Powiedział Damon. – Nahar uśmiechnął się odrobinę za szeroko i zbyt lekceważąco, więc raczej nie był w nastroju na słowne przepychanki.

– Czyli to nie była klątwa rzucona przez jakiegoś nawiedzonego czarnoksiężnika trzysta lat temu, tylko ktoś po prostu posłał Eru do piachu?

– Nie do końca. Jedno chyba nie wyklucza drugiego, nie?

– Nie, nie wyklucza. Czyli wiesz kim jest nasz już-wkrótce-nieboszczyk?

– Tak.

– I zamierzasz tak po prostu się aportować i go dorwać? Co za zbieg okoliczności, że będzie w Espoo właśnie dzisiaj wieczorem i to na cmentarzu, na który akurat wybiera się Lumi Valo z synem. I my. Genialny plan! To co, idziemy?

Nahar wywrócił oczami i wykonał rękami bliżej nieokreślony gest, rażąc przy okazji Damona światłem z różdżki po oczach.

– Patrz, niby Pegarius, a nie potrafisz dodać do siebie dwóch faktów.

– Jak zsumuję „Nahar” i „niedorzeczny”, to wyjdzie mi wynik dodatni.

– Nie o to mi chodziło.

– To o co? Eru nie żyje – niech ci będzie, że ktoś go zabił, więc szukasz wszędzie winnego. Rozumiem to, ale...

– Gówno rozumiesz. Skończ ten wykład, Damon – warknął Nahar, poirytowany tym, że tracą czas na rozmowę, zamiast działać. Mógł sam się wszystkim zająć, nie mówiąc o niczym nikomu. Może gdyby nie wciągał w to Damona już teraz byłoby po sprawie i w końcu zaznałby chociaż częściowo spokoju. Żałował, że w ogóle podjął z nim temat – Damon tylko go spowalniał. (A robił to umyślnie, bo zachowanie Nahara wydało mu się strasznie irracjonalne, żeby nie powiedzieć głupie, natomiast sam zainteresowany nie widział w tym nic dziwnego. Typowe.)

– To wyjaśnij – zasugerował spokojnie Damon.

– Klątwa nieczystej krwi. Wiesz co to jest?

– Że niby kto ma nieczystą krew?

– Syn Lumii jest charłakiem, więc zgadnij o kogo chodzi, masz trzy szanse.

– Syn Lumii, czyli twój brat?

Nahar zaśmiał się sztucznie.

– Na pewno nie mój. Nigdy nie wykazywał zdolności magicznych. Matka zawsze znalazła jakąś wymówkę dla niego, ale jakoś zabrakło jej wymówek, kiedy przed wakacjami zabrała go na wycieczkę po Europie. Któregoś dnia wstąpili do Gregorovitch Zauberstäbe... I było już jasne, że parch nie jest nic warty. Wycieczka potwierdziła tylko to, co wiedziałem od dawna. Oczywiście naiwna i głupia Lumi dalej próbowała szukać wymówek: to nie jego wina, jeszcze za wcześnie, niektórzy dorastają później, może ma inne zdolności, może jest wyjątkowy. O, tak! Jest wyjątkowy! Jest tak wyjątkowy, że próbując znaleźć różdżkę dla niego, nawet sam Gregorowicz nie podołał! Hm, ciekawe dlaczego, co nie? Może dlatego, że żadna różdżka nie reagowała!

Damona jakby olśniło. Nahar od zawsze przebąkiwał coś na temat czystości krwi i nigdy nie krył silnej awersji do charłaków, a jego teorie na temat zależności magii od czystej krwi jakby się nasiliły, odkąd wrócili do Durmstrangu w tym roku. Być może, gdyby nie spędzał większości czasu z dziewięciorgiem pierwszorocznych, Damon wcześniej zauważyłby związek jednego z drugim.

– Miał trafić do szkoły w tym roku – kontynuował Nahar – Lumi cieszyła się, bo parch miał być pod moją opieką – w końcu jestem tutorem, parchowi nic by się przy mnie nie stało. I co? Siedzi dalej w Espoo, kryjąc się za śmiechu wartymi wymówkami głupiej Lumi. Pasożyt. Żeruje na jej miłości i litości, którą w niej wzbudza, bo nikt inny się z parchem nie pieści. Zna swoje miejsce w świecie magii i doskonale wie, co robi: wie, za które sznurki pociągnąć, by matka skakała dookoła niego na zawołanie, jak tresowany psidwak. Jest tak wyjątkowy, że potrafił rzucić Imperiusa bez użycia różdżki. To dopiero talent! A w sumie, po co mu własna, skoro ma różdżkę Lumii na każde kiwnięcie palcem?

– Dalej nie widzę związku z twoją dzisiejszą wycieczką. Nie cofniesz klątwy, zabijając charłaka, który ją rzekomo uaktywnił.

Nahar uśmiechnął się przebiegle.

– Rytuał, który wykonał Grindelwald lata temu, dowodzi czego innego.

– Ten artykuł z biblioteki... – powiedział Damon do siebie, ale Nahar go usłyszał.

– Znalazłeś ledwie początek, Magnus miał całą resztę. Potrzebuję almagry, krwi i trupa. Krew już mam, trupa niedługo, zostaje tylko kamień.

– Jakoś nie chce mi się wierzyć, że Mag pomógł ci z dobrego serca.

– Zaskoczony? Nigdy nie zrobił tego dla ciebie, więc nie zrobi tego dla uczniów ze swojego domu? Gdzie twoja logika, Damon?

– Mag nie ruszy gówna, jeśli nie zobaczy w tym potencjału na inwestycję. Chyba to wiesz?

– Rezerwuję sobie prawa autorskie do tego cytatu. Mogłeś chociaż o mnie wspomnieć, jako o swojej osobistej inspiracji!

Jeżeli była jedna osoba na tym świecie, której Nahar nie chciał w to mieszać, to była to Sigyn. Zastanawiał się, od jak dawna przysłuchiwała się ich rozmowie. W każdym razie jedno było pewne – tej nocy już nic nie zdziała, a negocjacje z Damonem będzie musiał odłożyć na później. Może to nawet lepiej? Może faktycznie trochę za szybko wyskoczył z tak bezkompromisowym pomysłem? Z drugiej strony, wcześniej nie miał kiedy z nim o tym porozmawiać przez obowiązki związane z tutorzeniem.

– Sigyn, ty żyjesz? – zapytał Nahar, nie kryjąc rozczarowania.

– Jakie to dziwne, że pytasz.

– Nie było cię na meczu. Magnusa też nie. To ciekawe, nie Nahar?

– Jakoś niespecjalnie – odpowiedziała za niego Sigyn.

– Hm, Sigyn nie przychodzi na nasz ostatni mecz podczas Nocy Duchów...

– Podczas którego Damon dostaje awans do drużyny narodowej Bułgarii – wtrącił Nahar.

– Właśnie – przytaknął Damon. – A Mag, jak się okazuje jest także nieobecny, chociaż przysięgam, widziałem go, jak schodził do podziemi razem z Sigurvinem i Vasilevem... Wiesz, to daje do myślenia.

Sigyn skrzyżowała ręce na piersiach i spoglądała raz na Damona, raz na Nahara.

– Zrobiło mi się słabo i zemdlałam, dobra? – wytłumaczyła się z pretensją w głosie, a Damon wybuchł śmiechem. – No tak, wiedziałam, że tak będzie. Śmiej się. Na zdrowie.

– Sigyn, podsłuchiwałaś? – spytał Nahar, chcąc się upewnić, czy jego „sekret” jest względnie bezpieczny.

– Absolutnie nie. Kto podsłuchuje, co, gdzie, jak?

– Co słyszałaś?

– Tylko to, że potrzebujesz kamienia, krwi i trupa. A to znaczy, że... Znowu będziesz niegrzecznym chłopcem?

– Tak, Sigyn. I zamiast rozmarynu podpalę zaraz twój tyłek, jeśli się nie zamkniesz.

Uśmiechnęła się do niego.

– Nie kuś – powiedziała, zalotnie trzepocząc rzęsami. – To kto ma wódkę?

Czy Damon, Nahar i Sigyn obchodzili Samhain zgodnie z tradycją? Tak, ale celebracja życia wyglądała dla nich nieco inaczej, niż nakazywała tego tradycja. Zapalali świece, palili zioła, ale nie spędzali reszty nocy w ciszy i refleksji na temat upływającego czasu. Spędzali czas ze sobą, jak przyjaciele: wspominając dobre i złe chwile, zdradzając sobie nawzajem niewinne sekrety, żartując i śmiejąc się z siebie samych.

Nahar nawet na moment zapomniał, że chciał poświęcić ten wieczór na coś zupełnie innego. (Nie powiedziałby tego głośno, ale był wdzięczny Damonowi, że ten grał na zwłokę i nie pozwolił mu opuścić jaskini.) A Sigyn na moment zapomniała spotkania za zasłoną. Skłamała – Magnus nie musiał znać prawdy. Znalazła Sigrid, a raczej to Sigrid odnalazła ją. I ostrzegła:

– To nie jest łatwe, Sigyn, widzieć więcej, czuć więcej, niż większość ludzi... Nie chciałam tego, tak jak ty, i bałam się.

– Tak jak ja? – Sigyn zaśmiała się sztucznie. – Ja nie boję się niczego – zadeklarowała pewna siebie, gotowa udowodnić to tu i teraz.

– Ha! I to jest twój pierwszy błąd. Co za arogancja... Głupia! Nie boisz się, a powinnaś! Powinnaś się bać dla własnego dobra. Tak! Powinnaś się bać ludzi, którzy wykorzystują cię tylko dla osobistych korzyści, a w zamian odpłacają ci zdradliwą nadzieją, złudzeniem, że kiedyś mogliby cię pokochać.

– Nie znam nikogo takiego.

– Kłamiesz! Tak! Doskonale wiesz, o kim mówię. I nie wmawiaj sobie, że nie mam racji tylko dlatego, że chciałabyś, by to złudzenie, którym cię oczarował, było prawdziwe. Nie on jeden pragnął znaleźć kamień wskrzeszenia, wykorzystując jednocześnie swój urok osobisty i słabość kobiety – to najbardziej toksyczna magia ze wszystkich. Nie on jeden, tak! On jest tylko jednym z wielu.

Sigyn zaczęła coś powoli sobie uświadamiać, jednak daleka była jeszcze od zaakceptowania tej prawdy. Częściowo z powodu, o którym wspomniała prababka: Sigyn tak bardzo chciała, żeby złudzenie, którym On ją karmił od tylu lat, było prawdą. Nie umknęło jej jednak, że prababka, choć bardzo sprytnie ujęła całą krytykę sytuacji w słowa, pominęła jakiś istotny i bardzo osobisty szczegół.

– Kto rzucił zaklęcie? Kto trzymał twoją zasłonę, babko? – spytała wyniosłym i pewnym tryumfu tonem, jakby obie rozegrały właśnie partię szachów, a ten następny ruch, który zapędzał samotnego króla w kozi róg, należał do Sigyn.

– To już nie istotne.

– O nie, nie, to bardzo istotne. Kto? Kto szukał kamienia i dlaczego przyszedł z tym do ciebie? Czego szukał w Niflheim? Czyje szepty chciałaś wyciszyć? A może nie były to szepty? Może były to twoje własne myśli i wyrzuty sumienia, bo zrobiłaś coś, czego żałowałaś przez resztę życia i nie mogłaś od tego uciec? Jakie wspomnienia chciałaś wymazać? Kogo zapomnieć?! Kto to był?!

– Młodzieniec o jasnych włosach... Przystojny, charyzmatyczny. Szukał kamienia wskrzeszenia ze swoim przyjacielem... Albusem; przynajmniej tak twierdził, że był to tylko jego przyjaciel. Tak, tylko przyjaciel, mówił, nic więcej.

Szach.

Sigyn nie interesowała łamiąca serce historia niespełnionej miłości. Potrzebowała nazwiska konkretnego czarodzieja – chciała sprawdzić jak bardzo pomyliła się w swoich przypuszczeniach, co do przyczyny życiowego nieszczęścia swojej prababki.

– Jego. Imię.

– Gellert Grindelwald – wyszeptała Sigrid.

Szach mat.

Sigyn roześmiała się upiornie. Jej śmiech przypominał złowieszczy rechot wiedźmy, którą rodzice straszą nieposłuszne dzieci, kiedy te nie chcą spać.

– Więc to Wielki Grindelwald trzymał zasłonę, kiedy ty robiłaś wtedy... co w zasadzie robiłaś? Skoro Magnus nadal szuka kamienia, to wnioskuję, że poszukiwania Wielkiego Grindelwalda zakończyły się klęską. Czy może insygnia śmierci to tylko mit dla niedowartościowanych chłopaczków z przerostem ambicji? Czarna różdżka, peleryna niewidka... – zaczęła wyliczać, ale Sigrid wtrąciła się.

– Istnieją naprawdę! Pogłoski mówiły, że kamień został ukryty w pierścieniu. Jeden z potomków Cadmusa Peverella związał się z wiedźmą podobną do nas, a Gellert wierzył, że to wiedźma ukryła pierścień w ciemnościach Niflheim. Bała się o ukochanego, nie chciała by skończył jak Cadmus, który z żalu ukrócił swój żywot... Gdy przywołał z zaświatów narzeczoną, mógł na nią patrzeć, mógł do niej mówić, ale nigdy jej przy nim naprawdę nie było. Oddzielała ich śmierć. Ani ona nie była szczęśliwa, ani on, więc żeby znowu być razem... Musiał coś zrobić.

– Tchórz – skwitowała Sigyn. Nigdy nie szanowała samobójców.

– Jak mówiłam: nikt nie może stąd zawrócić i być tą samą osobą, nie. A ten chłopak, Valo... Strasznie cierpi, ale nie opłakuje ojca. Nie chce go opłakiwać. Nie. Chce go odzyskać. Sigyn, nikt kto przeszedł przez zasłonę nie może stąd wrócić, nie w taki sam sposób na pewno, nie w taki, jakim by uszczęśliwił osobę, która go przywołała ponownie do życia, ani nie w taki, który by uszczęśliwił samego wskrzeszonego.

– W takim razie Nahar i Magnus na próżno szukają tego kamienia, skoro nawet nie daje życia, w każdym razie nie w takiej formie, jakiej by chcieli, to tracą tylko czas. O ile almagra w ogóle istnieje, w końcu ty go nie znalazłaś.

Sigrid odwróciła wzrok, jakby coś nagle rozproszyło jej uwagę, i opuściła głowę w zastanowieniu. Młoda czarownica odebrała to jako akt skruchy: prababka po prostu wstydziła się swojej porażki i naiwności. Sigyn była wręcz przekonana, że zaraz usłyszy upragnione „myliłam się”, a z jej twarzy nie schodził uśmiech pełen tryumfu na myśl o jeszcze większym upodleniu prababki ze względu na jej dawną naiwność: możliwe, że czarna różdżka rzeczywiście istniała (wątpliwe), pelerynka może i też (wysoce nieprawdopodobne), ale żaden magiczny obiekt – w zaświatach czy na Ziemi – nie był w stanie wskrzesić zmarłych, już na pewno nie jakiś kamień przerobiony na biżuterię.

– Sigyn, almagra nie jest jednym z insygniów. – W jednej chwili Sigyn zastygła w bezruchu, poczuła jak zaschło jej w gardle, a uśmiech na twarzy ustąpił ogromnemu zakłopotaniu.

_________________________

[1] Co to Edda Starsza? -- klik

[2] Fenrir to wilk z mitologii skandynawskiej.

[3] Lawenda symbolizuje brak zaufania.

Lovecraft i mity tak bardzo. Może mam kilka nietrafionych porównań i kilka poronionych pomysłów, ale zaręczam, w tym tkwi mój cały urok osobisty. :')