Rozdział V: Czuła jest noc.

Okolice gabinetu Magnusa Waltera posiadały dwie niezwykle pożyteczne cechy – nikt się tam nie zapuszczał podczas weekendów, a okna na korytarzu prowadzącym do gabinetu miały wyjątkowo szerokie, wygodne parapety.

– Sigyn, pamiętasz ten podręcznik z zaklęciami, który ci pożyczyłem w pierwszej klasie, żebyś mogła zaliczyć semestr?

Sigyn zamarła z zębami wbitymi w kanapkę i jeszcze nieprzeżutym pół-gryzem w buzi z poprzedniego kęsa, kiedy usłyszała za plecami głos Nahara. W ułamku sekundy zwróciła twarz do rozmówcy i wychyliła się, by sprawdzić, czy przypadkiem nie przyprowadził swojej wesołej watahy ze sobą. Co dziwne, był sam.

– Bymo-be – odparła, wzruszając ramionami. – A-so?

– Bo właśnie dzisiaj jest dzień, w którym mi go wreszcie oddasz.

Głośno i szybko przełknęła, a Nahar obdarzył ją czarująco-ironicznym uśmieszkiem i nonszalancko oparł się o framugę okna, krzyżując ręce na piersiach.

– Nadeszła ta wiekopomna chwila – burknęła Sigyn. Rozglądnęła się w poszukiwaniu pretekstu do ucieczki. Niestety pomoc długo nie nadchodziła. – Wiesz, że dzisiaj robią wywiad środowiskowy?

– Nie zmieniaj tematu. Gdzie moja książka?

– Ciekawe, że wybrali akurat ten dzień na przeprowadzenie wywiadu środowiskowego. W sumie Vasilev mówił, że jesteśmy pod stałą obserwacją, czy coś.

– I dlatego postanowiłaś potraktować zaklęciem zapomnienia biednego Nikolova? Bardzo dojrzale.

– Selektywnego zapomnienia, pewnie przekonuje teraz uzdrowicieli o tym, że tak naprawdę jest tyranozaurem. A po drugie, to było w obronie własnej! 

– Nie wątpię. Jeszcze mi może powiesz, że sam się prosił?

– Złapał mnie za tyłek, więc... – Rozłożyła niewinnie ręce i ponownie zabrała się za kanapkę.

– Gdzie moja książka?

– Jest. Gdzieś. Tam. – Wskazała wolną ręką w bliżej nieokreślonym kierunku, wymachując bez przerwy nogami zwisającymi z parapetu.

– Sigyn...

– No dobra, ale po co ci ta książka teraz? – spytała marudnym tonem. – Tam są tylko zaklęcia z serii jak przyrządzić tradycyjnym sposobem munnki na Vappu, [1] dekorować wnętrza i plewić ogródek... Żony szukasz?

W odpowiedzi westchnął ciężko i wywrócił oczami. Jeżeli nie pójdzie po dobroci, trzeba będzie zastosować inne środki perswazji.

– Żryj to szybciej.

Sigyn leniwie ugryzła kanapkę i zaczęła przeżuwać w żółwim tempie kolejny kęs, perfidnie patrząc Naharowi w oczy.

– Poważnie mówię. Pośpiesz się, idziemy po książkę.

– Nie będziesz mi mówił jak mam żyć! – wypaliła z pretensją w głosie.

– Gdzieżbym śmiał.

– To daj mi skończyć kanapkę. Pali się? Nie pali się. Jeszcze.

Nahar niewiele myśląc, złapał szybkim ruchem Sigyn w pół i przełożył ją przez ramię. Zanim w ogóle dotarło do niej, co się dzieje, byli już w drodze do podziemi.

~asylum~

– Dlaczego lubię Sigyn? Co to w ogóle za pytanie? – Damon wzdycha ciężko, widząc, że jego prześmiewczy ton nie przynosi żadnego efektu, i mimo wszystko odpowiada na idiotyczne pytanie: – Nie jęczy tylko po to, żeby zwrócić na siebie uwagę, nie próbuje wpasować się w żaden schemat. – Damon wzrusza ramionami i na moment zaciska mocno usta, chowając dolną wargę. W milczeniu wodzi czujnym wzrokiem po bibliotece, jego źrenice na przemian zwężają się i rozszerzają, ukazując wszystkie odcienie szarych tęczówek.

Dostrzega Białą Damę i zawiesza na niej spojrzenie. Marszczy brwi, jakby nagle o czymś sobie przypomniał. Zjawa nieprzytomnie błądzi po sali, znikając co chwilę wśród licznych regałów wypełnionych starymi księgami. Słychać tylko jej smętne zawodzenie przywodzące na myśl elegię lub pieśń obłąkanego. Poza tym panuje cisza.

– Lubi podręczyć innych, to na pewno, i... Nie pamiętam, ile razy wylądowała za to w kozie, ma blizny wokół nadgarstków i na rękach... Oczywiście nie widać tego pod szatą, ale sznyty są dość konkretne. – Milknie i przygląda się swoim dłoniom przez kilka sekund, zanim wznawia wątek. – Zresztą, chyba wszyscy mamy. Szlaban nie zawsze polega na pracach na rzecz szkoły. To znaczy, oficjalnie koza służy jedynie do dyscyplinowania nas, w końcu to nie sala tortur, ale... Nie. Nie było tematu. Nieważne.

Nagle słychać trzask, jakby coś ciężkiego spadło na podłogę. Oczy Damona mechanicznie odnajdują sprawcę zamieszania – Biała Dama niechcący zrzuciła jedną z ksiąg, prawdopodobnie starając się wyciągnąć akurat tę najgłębiej upchniętą.

– Ma fatalne stopnie, bo większość nauczycieli jej nie znosi, niekoniecznie dlatego, że jest beznadziejną czarownicą – kontynuuje niby od niechcenia, a naprawdę walczy ze sobą i robi wszystko, żeby przypadkiem się nie uśmiechnąć. – Czy to w ogóle istotne? – Znowu brak odpowiedzi. – To znaczy, jasne, może nie jest mistrzynią zaklęć niewerbalnych, ale nadrabia urokiem osobistym. – Kąciki ust nieznacznie unoszą się w coś na wzór uśmiechu. – Rok temu wykręciła niezły numer, do tej pory chylę czoła! Naprawdę nie wiem jak to zrobiła, ale żeby podpalić Wieżę Erelheimu, prawdopodobnie najlepiej strzeżoną część zamku, to jednak trzeba mieć jakieś tam pojęcie o czarach. 
Naturalnie, trzeba też być równie zwichniętym psychicznie jak Sigyn, żeby wpaść na ten genialny pomysł w pierwszej kolejności, dodał w myślach.

~asylum~

Aby dotrzeć do Domu Orła w Wieży Erelheimu należało wspiąć się po stromych spiralnych schodach, piętrzących się aż na sam strych, gdzie zbudowano sypialnie uczniów. Poddasze zamieszkiwały dziewczęta i chłopcy pierwszego roku, poniżej analogicznie każde piętro należało do starszych klas. Dolną część wieży zajmowała wielka biblioteka Durmstrangu, odgrodzona od dormitoriów komnatą zwaną Gniazdem, gdzie wstęp mieli tylko członkowie domu.

Przestrzeń komnaty żyła własnym życiem, a przynajmniej takie sprawiała wrażenie. Poszerzała się i kurczyła, w zależności od tego, ilu uczniów obecnie tam przebywało. Zupełnie tak, jakby była niezależnym, w pełni funkcjonalnym organizmem. Chociaż Gniazdo na pierwszy rzut oka nie wyróżniało się niczym szczególnym – zwyczajna okrągła sala, kilka drewnianych mebli, kilka skórzanych – w rzeczywistości należało do jednego z najbardziej intrygujących miejsc w zamku.

(Drugie stanowisko w prywatnym plebiscycie Sigyn na najlepszą miejscówkę Durmstrangu zajmowała izba w południowej części zamku, której asortyment również pojawiał się i znikał. Podobnie jak gust Magnusa Waltera, jeśli chodzi o dobór surdutów.)

Uwagę zwracało wielkie palenisko pośrodku sali, uznawane za centralny punkt pomieszczenia. Było jedynym źródłem ciepła w tej części zamku. Żar ognia rozprowadzono przez całą długość wieży tak, aby ogrzewał każdą sypialnię z wyższych kondygnacji. Przez lata co zdolniejsi czarodzieje usprawniali ten system, obecnie uczniowie nawet nie zastanawiali się nad tym, jak i czy w ogóle przeżyją zimę (chociaż chodziły pogłoski o czarodziejach, którzy w poprzednich stuleciach zamarzali żywcem – nie każdy był w stanie wygrać z bezlitosnym klimatem północy).

Dawniej uczniowie gromadzili się wokół ogniska, rozmawiając do późna, tworząc małe grupki dyskusyjne między sobą. Jedni weryfikowali prawdziwość faktów historycznych, inni szukali alternatywnych rozwiązań na podchwytliwe pytania z czarnej magii zadawane przez złośliwych nauczycieli. Z czasem grupki stawały się coraz bardziej wyspecjalizowane i coraz mniej uczniów mogło znaleźć ze sobą nić porozumienia. W końcu każdy z nich miał własną najlepszą metodę na wszystko. Każdy samodzielnie pracował – byle szybko, byle efektywnie – próbując przewyższyć potencjalnych konkurentów znajomością jakiegoś tematu. I chociaż obecnie uczniowie woleli przesiadywać samotnie z trzema tomami grubych podręczników na kolanach, namiętnie zapełniając kolejne pergaminy detalicznymi notatkami, owoce ich samodzielnej pracy przynosiły korzyści dla całego domu.

W środku nigdy nie dokuczała ciasnota ani nie brakowało odpowiedniego wyposażenia. Z każdym przybyciem kolejnego ucznia, którego czekała ciężka nauka, znikąd pojawiały się kanapy pokryte skórą niedźwiedzią, biurka z przyborami do notowania, czy wreszcie zaskakująco trafiony zestaw podręczników zawierających niezbędny materiał do zrealizowania tematu. Przedmioty pojawiały się w sali bardzo dyskretnie i ostrożnie, sprawiając wrażenie, jakby od zawsze tam były.

Takie udogodnienie,  podobnie jak system ogrzewania, uczniowie zawdzięczali swoim poprzednikom, którzy głęboko wierzyli, że sen to strata czasu, a prawdziwą wielkość stanowi wiedza i intelekt. Dyrektorzy w nagrodę wybitne wyniki Erelheimu w nauce – co stopniowo przez kolejne pokolenia stawało się sygnaturą domu – postanowili wspomóc ich rozwój przez udoskonalenie Gniazda tak, aby stwarzało jak najlepsze warunki do pracy. Wykwalifikowani czarodzieje rzucali na nie skomplikowane zaklęcia, zwiększając tym samym możliwości pracy i ogólny komfort.

Magiczne właściwości komnaty były najpilniej strzeżoną tajemnicą Erelheimu, kategorycznie zabroniono mówienia o potężnych czarach wypełniających jej przestrzeń (nawet w formie szkolnej anegdotki historycznej). Złamanie zakazu było ściśle powiązane z zaklęciami, które strzegły Gniazda przed intruzami. Konsekwencje za ujawnienie sekretu – tragiczne, nawet jeśli intencje były dobre. Przekonała się o tym pewna uczennica, której prawdziwego imienia dzisiaj już nikt nie pamięta, za to wszyscy znają ją teraz jako Białą Damę, zbłąkaną duszę, snującą się bez sensu po bibliotece w dzień i w noc. Jako strażnik domu strzegła wejścia do Gniazda, pokutując za swoje dawne przewinienie.

W Durmstrangu nie uznawano kompromisów.

Na wieczór poprzedzający Samhain Damon siedział przy jednym z okrągłych stolików w bibliotece. Uwikłany w sieć własnych myśli, jakichś tam wspomnień, które jeszcze się tliły, mimo upływu czasu, próbował rozszyfrować kolejne strony zapisane runami. O ile do tej pory miewał jeszcze wahania w swojej postawie względem tego osobliwego przekazu literackiego, to dzisiejszej nocy był już pewien, że tłumaczem nie zostanie, a zawód ten należy niezwłocznie wykreślić z listy potencjalnych przyszłych specjalizacji. Jego przesadna ambicja będzie musiała jakoś pogodzić się z tą porażką.

Usłyszał odgłos otwieranego zamka, a po chwili z sufitu biblioteki zaczęły opadać spiralne schody aż do samej podłogi. Jak na zawołanie, Biała Dama wyrosła z najniższego stopnia i wykonała kilka dziwacznych gestów. Po chwili na schodach pojawiła się Estēe Frey razem z dwójką swoich pierwszorocznych.

Damon nieświadomie zmarszczył czoło, na moment odrywając myśli od przerabianego materiału – chyba nigdy się nie dowie w jaki sposób Erelheim przechodzi przez swojego strażnika, ale sam układ choreograficzny Białej Damy był co najmniej intrygujący.

Dopiero teraz obejrzał z bliska nowe nabytki Erelheimu, skoro już tu były (wcześniej niespecjalnie interesowały go wyniki tegorocznej rekrutacji). Za Estēe stały dwie dziewczynki przywodzące na myśl typowe szkolne „szare myszki”, zakuwające dzień i noc z powodu braku lepszych perspektyw na spędzenie wolnego czasu (ewentualnie braku pomysłu na siebie, któreś z tych). Oczy miały utkwione w podłodze i żadna z nich nie pisnęła nawet słówkiem. Zapewne zafiksowały się na trzystu sprawdzianach w tym tygodniu i rozważały, czy będzie więcej niż jedno zadanie ponadprogramowe na każdym z nich. Typowy Erelheim.

Tutorka natomiast, w przeciwieństwie do milczących i nieco spiętych czarownic, jak tylko zauważyła Damona, spłonęła rumieńcem, a jej serce przyspieszyło bicia i nieświadomie zaczęła zaczesywać kolejne kosmyki jasnych włosów na bok.

– Co tak skromnie? – zagaił Damon, wskazując na parkę dziewcząt, kiedy zatrzymały się naprzeciwko jego stolika. Erelheim zawsze dostawał mniej uczniów niż pozostałe domy, ale w tym roku zostały pobite wszelkie rekordy.

Estēe łypnęła na niego groźnie, a w każdym razie Damon tak to odebrał. W rzeczywistości była tak zaabsorbowana obecnością Damona, że pytanie kompletnie ją zaskoczyło i może do pewnego stopnia wystraszyło.

– Najwyraźniej mamy do czynienia z nieambitnym rocznikiem – wyparowała i natychmiast tego pożałowała, ganiąc się w myślach za wyjątkowo nietrafiony dobór słów i, co gorsza, całkowity brak kontroli nad głosem, który brzmiał wrogo i szorstko, wbrew jej woli.

– Najwyraźniej rasowe orły to gatunek na wyginięciu – przytaknął Damon, starając się rozładować nerwową atmosferę. – Zawsze możesz zwalić wszystko na sfinksa.

Estēe zarechotała głośno i niezręcznie, coraz szybciej przeczesując włosy. Na próżno dokładała starań, by uspokoić drżące dłonie, zapanować nad przyspieszonym oddechem i rozluźnić mięśnie, jej ciało zbuntowało się przeciwko niej. Na szczęście Damon w ogóle tego nie zauważał albo przynajmniej udawał, że nie widzi. W obu tych przypadkach Estēe była mu niezmiernie wdzięczna.

– Właściwie, jak tak dalej pójdzie, to będziemy mieć same hordy rozwydrzonych szczeniąt – skwitowała. Ponownie zabrzmiało to o wiele bardziej opryskliwie niż planowała. Aby nie robić na Damonie jeszcze gorszego wrażenia, postanowiła dodać jeszcze od siebie coś niezobowiązującego: – Właściwie to dobrze, że kończymy tę szkołę. Ciężko dojść do porozumienia z młodszymi rocznikami właściwie już teraz nawet, ja nie... Nie zdziwiłoby mnie to, gdyby właściwie niedługo znieśli ten podział na domy, ale właściwie to...

– Masz jakieś zajęcia? – wyratował ją Damon, a dziewczynki z pierwszego roku wymieniły dyskretne spojrzenia. – Nahar mówił, że do kolacji jest zawalony z robotą.

Estēe odetchnęła z ulgą. (Pod palcami wyczuła gruby kłębek i natychmiast zaczęła wygładzać włosy gwałtownymi ruchami, licząc na to, że pomoże to jakoś ukryć ogromny kołtun.)

– Tak. Tak jakby. Profesor Sigurvin wpadł na świetny, naprawdę świetny pomysł, żeby pierwszoroczni w ramach praktyki poznanych zaklęć przygotowali salę jadalnianą i przy okazji odkryli w sobie talent kulinarny.

Damon niemal zakrztusił się własną śliną, kiedy zrozumiał, o co chodziło Estēe i tylko spojrzał na nią z najszczerszym współczuciem.

Profesor Samson Sigurvin słynął z wybitnie nietrafionych sugestii, jeśli chodzi o praktyczne zastosowanie zaklęć w życiu codziennym.

– To naprawdę świetny pomysł – wydusił Damon.

– Też tak uważam.

– Odpuszczę sobie deser.

– Czemu? Słyszałam, że Nahar i jego sfora szykują jakiś tradycyjny specjał.

– ...no właśnie dlatego.

Estēe na moment przestała czesać włosy.

– Nahar... nie gotuje? – Co prawda nie chciała kończyć zdania w ten sposób, ale nic lepszego nie przychodziło jej do głowy.

– Kiedyś próbował zrobić herbatę tradycyjnym sposobem i zakończyło się to wizytą w skrzydle szpitalnym i tygodniowym jęczeniem. Nie wątpię w jego zapał i chęci, ale kucharzem to on nie będzie.

Estēe zaśmiała się sztucznie. Tym razem nie przez nerwy i zdekoncentrowanie – Orły nie potrafiły śmiać się inaczej. Pokręciła głową i, powoli ruszając w stronę wyjścia, rzuciła:

– Najlepiej w ogóle nie przychodź – poradziła z niewielkim uśmiechem na twarzy. Czuła się znacznie pewniej i nawet zdołała jakoś opanować motyle w brzuchu. – Chyba, że lubisz kleik. Nic bardziej jadalnego niż kleik nie wyczarują, a właściwie to nie chcesz spędzić nocy na spłukiwaniu własnych wymiocin w toalecie po spróbowaniu innego specjału.

– Nie, raczej nie.

– Właśnie. Wracaj do książek, Damon, niewiele ci brakuje.

(Cokolwiek to miało znaczyć. Typowy Erelheim.)

W odpowiedzi Damon uśmiechnął się przekornie i skinął głową. Właściwie to, co ten Romeczek widział w Estēe?

Gdy został sam, siedział przez dłuższą chwilę w bezruchu ze świadomością, że dziś położy się spać z pustym żołądkiem, a jutro z samego rana czeka go mecz z okazji Samhain (jedna z niewielu imprez w całym roku szkolnym, podczas której faktycznie można było odpocząć i uciszyć myśli chociaż przez jeden wieczór). Zrezygnowany westchnął i zaczął bezmyślnie wertować strony otwartej księgi, chociaż wyobrażenie o Naharze w kuchni mimowolnie wywoływało uśmiech na twarzy.

~asylum~

– Nie wiem, czy poleciłbym Sigyn jako pracownika, w sensie mogłaby zrobić karierę w kryminalistyce w Magicznym Kręgu Północy... Mój ojciec jest... był mistrzem w dziedzinie legilimencji, więc wszyscy oczekują, że pójdę w jego ślady, ale, szczerze mówiąc, Sigyn jest w tym lepsza. Robi to tak, że nawet nie wiesz, kiedy wchodzi do twojego umysłu i grzebie w twoich myślach. Nie mam pojęcia, jak ona to robi, ale to chyba ma związek z jej prababką...? (Cała rodzinka udana, nie powiem, prababka była jakimś medium, potrafiła przewidzieć, kiedy kto umrze... eee... nie znam się na tym, nie wiem jak to działa.) Profilaktycznie polecałbym kurs oklumencji. Ostrzegam tylko, twoje sekrety nie są bezpieczne w rękach Sigyn... Ale, wracając, nie wiem, nie znam się, legilimencja to po prostu nie moja działka. Interesuje mnie zupełnie coś innego – to znaczy, Eru był naprawdę najlepszym człowiekiem, jakiego znałem i naprawdę nigdy nie będę nawet w połowie tak dobrym czarodziejem jak on... 

Zatrzymuje się, nabiera oddech i spokojnie wydycha powietrze, starając się zapanować nad myślami. Po chwili jego kąciki ust unoszą się w nieznacznym uśmiechu.

– Grindelwald – oświadcza głośno. Szeroki uśmiech, błysk w oku i niemal namacalna ekscytacja. – Interesuje mnie nieśmiertelność. Niestety moja nieśmiertelność musi zaczekać, bo chwilowo na głowie mam dziewięć szczeniaków do wychowania. Ale tak między nami, to zastanowiłbym się dwa razy, zanim zatrudniłbym Sigyn.

~asylum~

Na wprost niego, w drugim końcu sali, Biała Dama usadowiła się na parapecie, opierając plecy o ścianę.  Zjawy nie miały własnego ciała, tylko były stworzone z przejrzystej, jakby zawieszonej w próżni, materii. Parapet był zbyt wąski, żeby ktokolwiek, nawet najsmuklejszy uczeń, mógł tam usiedzieć, nie tracąc równowagi.

Jako jedyna ze wszystkich strażników domu potrafiła mówić. Sprawiała nawet wrażenie istoty myślącej – w każdym razie dla pierwszorocznych, którzy jeszcze nie wiedzieli, iż zjawy nie potrafią myśleć racjonalnie, a ich zdolności rozumienia ciągu przyczynowo-skutkowego były mocno ograniczone. Zjawy miały dobrą pamięć do ludzi, ale swoim zachowaniem przypominały osoby chore psychicznie, cierpiące na zaburzenia osobowości. Nie powstrzymało to jednak uczniów od prowadzenia rozmów z Białą Damą. Mimo wszystko można było z nią znaleźć wspólny temat do rozmowy, choć te konwersacje były naprawdę esencją abstrakcji i irracjonalności.

– Często tu przychodzisz – odezwała się Biała Dama cienkim głosikiem, błądząc wzrokiem po wysokich regałach z księgami. Damon na moment oderwał oczy od kolejnej lektury traktującej o klątwach krwi i klątwach pokoleniowych, żeby spojrzeć na żyjącą we własnej rzeczywistości Damę, kompletnie zaabsorbowaną podziwianiem wystroju pomieszczenia. – Musisz mieć jakiś problem.

Wzruszył tylko ramionami i wziął się ponownie za czytanie. Niflheim. Co z tym Niflheimem?!

Był już na dobre wciągnięty w wątek mówiący o tym, że cofnięcie klątwy rzuconej nawet kilkanaście pokoleń wstecz jest teoretycznie możliwe – a nawet cała procedura została szczegółowo wyjaśniona na stronie obok z dopiskiem w krwisto-czerwonym atramencie „uwaga, niebezpieczne!” – kiedy zjawa zaczęła śpiewać smętnym głosem jakąś pogrzebową melodię.

– Raz, dwa, Mroczna Melancholia, trzy wilcze kły i sekret, zdradź mi sekret.

Gdzie jest Niflheim, skup się, powtarzał w myślach. Niflheim. Jak dojść do Niflheimu? Moment. Na północ... Arktyka? Może Islandia? Nie. A może... A to co? Co za kretyn pisał tę książkę? Co to ma być? Pewnie Loki maczał w tym palce... Co to za szlaczki?!

– Zdradź mi sekret i uwolnij mnie. Uuuuuwooolnij mnieee...

Damon oparł łokcie o stolik, schował twarz w dłoniach i wziął trzy głębokie wdechy.

– Odynie, dlaczego... – westchnął boleśnie, rozmasowując palcami skronie.

Zebrało jej się na smutki i żale właśnie teraz, kiedy on akurat miał trochę wolnego czasu, żeby zbadać sprawę i przybliżyć sobie temat łamania uroków rzuconych wieki temu. Nigdy nie potrzebował chwili ciszy i spokoju bardziej niż teraz.

Runy samoistnie zlepiały się w jakieś dziwaczne, nikomu nieznane konfiguracje, a Damon co kilka sekund tracił cały wątek na rzecz depresyjnego zdradź mi sekret i uwolnij mnie. I dlaczego, na Odyna, Merlina i całą resztę, biblioteka musiała być nierozerwalnie połączona z Erelheimem i jego wybitnie nietrafionym wyborem maskotki drużyny?!

Biała Dama bez uprzedzenia urwała swoją bełkotliwą serenadę i uciekła w głąb biblioteki, znikając między regałami. Zdezorientowany Damon rozejrzał się dookoła. W wejściu do sali stała Sigyn, ewidentnie z czegoś zadowolona, co zazwyczaj nie wróżyło nic dobrego.

– Co tym razem? – Westchnął ciężko, wywracając oczami.

Sigyn uśmiechnęła się szeroko, widząc, jak zjawa niepewnie spogląda na nią z miną spłoszonego królika.

– Nie jestem pewna, ale niewykluczone, że wciąż pamięta jak podpaliłam Wylęgarnie Nielotów w zeszłym roku. To musiało być dla niej traumatycznym przeżyciem, to znaczy, no popatrz na nią tylko... – Wskazała palcem na Damę, która zapewne dygotałaby teraz z przerażenia, gdyby tylko miała ciało. – Przecież to jest chodzące nieszczęście! Zupełnie jak Anka. – Zarechotała złośliwie. – No Anka wypisz, wymaluj!

~asylum~

– To nie tak, że nie znoszę Sigyn. Szczerze mówiąc, o wiele lepiej jest mi ją ignorować i, o ile to możliwe, wymazuję jej całą egzystencję z pamięci. Czy potrafiłaby pracować w grupie, jako członek zespołu? Dobre pytanie. Cóż, Sigyn jest tylko kolejnym rozwydrzonym bachorem i szuka kretynów, jakich tutaj zresztą nie brakuje, którzy będą jej przyklaskiwali za każdym razem, gdy otworzy gębę i zaserwuje jedną z tych swoich rzekomo błyskotliwych ciętych ripost albo odezwie się w dyskusji na temat, o którym pojęcia nawet nie ma. Kto normalny chciałby mieć kogoś takiego w zespole? – Anka głaszcze powolnymi ruchami czarnego kocura, który cicho pomrukuje, drzemiąc na jej kolanach. – Ale, żeby odpowiedzieć na twoje poprzednie pytanie, jak ludzie mnie postrzegają, niestety nie można pominąć Sigyn. Myślę, że w dużej mierze moja skromna osoba jest definiowana poprzez pryzmat tego, cóż, pokrzywdzonego przez los wybryku natury. Bo tym właśnie jest Sigyn: pokrzywdzonym przez los wybrykiem natury, który znęcając się nad innymi, podbudowuje sobie niską samoocenę i dowartościowuje niedopieszczone ego. Wracając do pytania, odpowiedź brzmi: nie. Nie sądzę, by Sigyn nadawała się do waszego zespołu.

~asylum~

Sigyn podeszła do stolika, niedbale odsunęła krzesło i usiadła obok Damona.

– Nahar dał ci zadanie domowe? – spytała, wściubiając nos w księgi. Po pobieżnym przeskanowaniu treści widocznych na otwartych stronach, mruknęła coś niezrozumiałego, ale brzmiało jak krótki, sarkastyczny komentarz. – Niflheim?

– A co, wybierasz się?

– Martwię się o ciebie! Najpierw zamykasz się w sobie, Odyn jeden wie dlaczego, teraz czytasz poradniki o domowych sposobach na popełnienie samobójstwa... Cierpisz na naprawdę dziwną przypadłość.

– Życie?

– Nie. Mroczną Melancholię. Może się od niej zaraziłeś? – Skinęła głową na Białą Damę, która obserwowała ich z daleka podejrzliwym wzrokiem. – To poważna choroba, sam widzisz... Chcesz o tym porozmawiać?

– Nie. Nie z tobą. Nie dzisiaj. Nie nigdy.

Na moment zapadła cisza. Damon powrócił do tekstu, szukając fragmentu, na którym ostatnio skończył. Sigyn spojrzała na zapis runowy widniejący na jednej ze stron. Jej uwagę przykuł tytuł, który można było przetłumaczyć jako „arcytrudna sztuka nekromancji”.

– Idziesz już? – zasugerował Damon, gdy Sigyn poczuła się zbyt pewnie i zaczęła wertować księgę z runami.

– Myślę, że wśród żywych nie znajdziesz odpowiedzi na to pytanie – zadrwiła, wlepiając oczy ostentacyjnie w tekst.

– A wśród umarłych?

– Hm. Umarlaki nie są specjalnie wygadane.

– I pewnie wiesz to z autopsji?

Sigyn zaśmiała się perliście.

– Nie chcesz dalej brnąć w ten temat, wierz mi.

~asylum~

[1] Munnki na Vappu -- munnki to smażone ciasto posypane cukrem, a Vappu to święto w Finlandii, mianowicie Noc Walpurgi (noc złych duchów, sabat czarownic)

PS Mówiłam, że eksperymentuję z formami i z narracją, hej-na-na-na. Pewnie jest tu w cholerę błędów, ale już nie mam siły do tego rozdziału, także hakuna matata.