Rozdział II: Idź się potępiać.

– Mój syn, mój biedny synek... Mój biedny synek... – powtarzał obsesyjnie zrozpaczony mężczyzna.

Stopniowo popadał w obłęd. Ciemność ogarnęła go ze wszystkich stron - najukochańsze dziecko leżało teraz blade i martwe na jego kolanach. Przytulił bezwładne ciało mocniej do siebie, wciąż popłakując cicho.

Nahar obserwował tę scenę w pełnym skupieniu i opanowaniu. Nie pozwolił sobie na najdyskretniejszy gest. Nawet nie drgnął, gdy usłyszał przeszywający krzyk zdesperowanego ojca, ale dopiero teraz zdał sobie sprawę, co takiego zrobił. Wszelkie obawy, przeszkody czy mentalne bariery zostały pokonane dokładnie w momencie, kiedy wycelował różdżką w charłaka. Teraz mógł się tylko przyglądać.

Brudne szczenię nie było godne nosić takiego nazwiska, ale czy zakończenie jednego życia automatycznie czyni czarodzieja Panem Śmierci? Czy jedynie kolejnym mordercą-fanatykiem, którego największym przewinieniem była wiara w czystość krwi?

– Nahar... – Coś nim szturchnęło. – Nahar, wróć do nas!

– Co? – Kolejny raz ta sama wizja w środku dnia, zastanawiał się, czy to się kiedyś skończy.

Po chwili dotarło do niego, gdzie jest i co robi.

Główny korytarz, idzie w stronę północnej wieży. Podziemia, quidditch. Ma kilka godzin wolnego od pierwszorocznych. Przed chwilą spytał Sigyn, czy zagra z nimi. Chyba się zgodziła. Chyba...

– ...na twoim miejscu uważałabym, w co się pakuję. W każde gówno można wdepnąć, ale niekoniecznie z niego wyleźć.

Nahar jakby otrzeźwiał.

– Nie brzmisz wiarygodnie, Sig.

– Ja akurat nie muszę, co innego ty.

– Uprzywilejowana, bo ruda? No tak, jakoś musieli ci to zrekompensować.

Zaśmiała się sztucznie, mrużąc oczy.

– Jeśli masz jakiś ukryty kompleks związany z moimi włosami, to myślę, że szybka runda Bez Zasad rozwiąże wszystkie twoje problemy.

– To wyzwanie?

– Skoro tak to nazywasz – przytaknęła bez większego entuzjazmu.

– Właśnie o tym mówiłem, Sig. Tracisz na wiarygodności coraz bardziej.

Zatrzymała się i szarpnęła go za ramię, by mógł patrzeć jej prosto w oczy. Nigdy nie była delikatna, jeśli chodziło o kontakty fizyczne, a już sama myśl o tym, by zachowywać się „jak na kobietę przystało” przyprawiała ją o mdłości.

– Tylko, że ja, w przeciwieństwie do ciebie, nie mam żadnych ukrytych motywów, powodów, idei - jak zwał, tak zwał - dla których coś robię. Nie potrzebuję ani usprawiedliwienia, ani tym bardziej przebaczenia – oznajmiła dobitnie, a Nahara niespecjalnie to wyznanie zdziwiło.

Za każdym razem, kiedy Sigyn się w coś pakowała, grzecznie odsiadywała swoje w kozie, ale nigdy nie czuła na sobie winy. Nigdy. Wszystkie kary traktowała jak czystą formalność, którą trzeba wypełnić, bo co, jak co, ale poczucie obowiązku miała wysokie.

– Ty nie jesteś taki – kontynuowała. – Ty potrzebujesz jakiegoś osobistego odniesienia, potrzebujesz, żeby coś cię usprawiedliwiało. Znam cię, Nahar, i wiem, kiedy wdepłeś. Nie mówiłam tego wcześniej, ale twoja fascynacja Grindelwaldem nie przyniesie nic dobrego. Już nie przyniosła, co najwyżej kilka trupów. – Patrzyła mu prosto w oczy, jakby szukała w nich potwierdzenia swoich słów.

– Nie zaprzeczę, że chętnie zabiłbym parę szczeniąt, najlepiej dziewięć – przyznał się bez wahania, nie przerywając kontaktu wzrokowego.

– Udajesz, że nie wiesz, o czym mówię i jeszcze myślisz, że ci to wychodzi. Amator! – Otworzyła szerzej oczy i pokręciła głową. W jej głosie dało się słyszeć ogromne politowanie zmieszane z podziwem. – Robisz dobrą minę do złej gry, Naharku.

– Bo nie wiem, o czym mówisz!

– Dlaczego mnie to nie dziwi... – Westchnęła zrezygnowana i spojrzała ostentacyjnie na sufit. – Powiem tak, możesz sobie być tutorem, możesz nawet być pupilkiem Vasileva, ale nawet to ci nie pomoże w zagłuszeniu wyrzutów sumienia. Mówię, jesteś typem, który potrzebuje usprawiedliwienia. Będziesz miał wyrzuty sumienia, będziesz chciał to ukryć... Ale, hej, co mi do tego, powodzenia! – Wzruszyła ramionami.

– Tyle, że ja akurat nie mam nic do ukrycia.

– Hm... Może dlatego, że żadna z tych spraw akurat nie próbowała wydostać się na jaw? Jeszcze.

Nahar pokręcił głową.

– Sigyn, kobieta-zagadka!

– Dobre, wykorzystam to w mojej autobiografii. Spokojnie, wspomnę o tobie, jako mojej osobistej inspiracji. – Uśmiechnęła się do niego w najbardziej uroczy sposób, a następnie zmieniła ton głosu na jadowicie złośliwy: – Długo będziesz zmywał te ręce.

– Że co?

Nahar autentycznie poczuł, jak jego mózg najpierw topi się do postaci lepkiej, rozmiękczonej substancji, a następnie samoistnie doprowadza do wrzenia i wyparowuje do atmosfery z powodu nadmiernego przegrzania. Sigyn widząc to ogromne zakłopotanie, spojrzała na niego ze zdziwieniem - przecież oboje doskonale wiedzieli, o czym jest ta rozmowa. Jak długo Nahar zamierzał wypierać się prawdy, o której jego zdesperowane oczy wręcz krzyczały?

– No, wiesz... – zaczęła od niechcenia. Uniosła wyżej dłoń, rozcierając wyimaginowaną maź palcami tak, aby Nahar widział dokładnie, co robi. – Czerwony to wyjątkowo upierdliwy kolor.

– Zwłaszcza na włosach – zauważył cynicznie.

– Zwłaszcza na rękach – poprawiła go zarozumiałym tonem.

Przez chwilę wymieniali spojrzenia. Nahar odezwał się pierwszy.

– Sigyn, naprawdę nie wiem, w jaki sposób udzielić ci satysfakcjonującej odpowiedzi.

– Najlepiej udziel takiej...

– ...którą byś się zatkała, dziękuję – wtrącił despotycznie Damon, który nagle wyrósł spod ziemi i szarpnął   Nahara za ramię, odciągając go jak najdalej od rudej.

Sigyn przez chwilę wpatrywała się w plecy Damona, licząc w duchu na to, że się odwróci i napotka jej zabójczy wzrok, w najlepszym wypadku od niego zginie. Nie doczekała się.

– Jaka ona jest męcząca czasami... – Nahar wywrócił oczami. – Lubię ją, ale jest męcząca. Dzięki.

Damon tylko przyglądał się mu uważnie, gdy przemierzali kolejne odcinki drogi w kierunku północnej wieży.

Czerwony to wyjątkowo upierdliwy kolor. Zwłaszcza na rękach.

Nahar, mimo całego wysiłku, jaki wkładał w wyrzucenie z pamięci słów Sigyn, nie mógł się ich pozbyć. Dręczył go fakt, że ktoś może wiedzieć więcej niż powinien, a co gorsza – tym kimś była Sigyn. Niby skąd wiedziała? Ktoś jej powiedział? Nie było żadnych świadków, nikt nic nie widział, nikt nic nie wie...

Ale skoro nikt nie wie, to dlaczego ona wie?!

Poczuł narastający niepokój i częściowo irytację, która pojawiła się zaraz po tym, jak stwierdził, że nie jest do końca spokojny na myśl o Sigyn, która przejrzała go na wylot. A być może robi to nadal.

– Damon, kim jest Sigyn? – spytał w końcu dziwnie rozdrażniony, po chwili wewnętrznej walki.

– To podchwytliwe pytanie – zauważył sceptycznie.

– Ech, Damon... – Otworzył ogromne drzwi wieży agresywnym machnięciem różdżki. Ich oczom ukazało się ciemne przejście ze spiralnymi schodami. Bez zastanowienia ruszyli w dół, nie pamiętając nawet o oświetleniu sobie drogi. Znali każdy szczegół tej trasy na pamięć.

– Nie wiem, o co pytasz.

– Jest jasnowidzem? Telepatą?

– Poltergeistem? – wtrącił Damon, przedrzeźniając Nahara.

– No... z nią nigdy nic nie wiadomo – przyznał po chwili. – Ale rozumiesz, do czego zmierzam?

Damon zastanowił się przez chwilę.

– Wspominała kiedyś o dziwacznych zwyczajach jej prababki, nie wiem, czy to pamiętasz... eee, ale jak na moje oko, babka miała już swoje lata. Trochę sobie pobredziła o zaświatach, drugie tyle popiła Północnym Koniaczkiem.

– A możesz jaśniej?!

– Jej się pytaj – burknął i dodał z wyrzutem: – Czy mnie to obchodzi?

Zbiegli po schodach w milczeniu, trwało to chwilę, zanim dotarli na sam dół. Było tam mokro, cicho i ciemno. Do tego zimno, ale nie tak zimno, jak na wyższych kondygnacjach zamku. Temperatura tutaj panowała taka sama przez cały rok.

Przeszli kilka kroków przed siebie, nie widząc kompletnie nic. Po chwili poczuli, jak w ich płuca wdziera się więcej chłodnego powietrza, a w nozdrza zapach wilgotnego kamienia.

– Dobra, odpalaj fajerwerki. Oświeć nas. – Damon wyczuł, że Nahar się uśmiecha. Wyciągnął różdżkę.

– Lacarnum Inflamarae – wyszeptał w ciemość z pewną satysfakcją.

W niedużej odległości od nich pojawił się ogień, który błyskawicznie rozrastał się do gigantycznych rozmiarów. Strzeliste, wysokie płomienie zaczęły rozchodzić się w dwóch różnych kierunkach, wciąż równolegle do siebie, aż utworzyły ogromny owalny kształt, oświetlając wszystko, co do tej pory ukrywał mrok podziemii.

Wielkie boisko do quidditcha było teraz otoczone potężnymi płomieniami. Od strony dłuższych boków stały trzy wysokie, masywne wieże wykute w skale – trybuny. Czwarta wieża, niższa i szersza od pozostałych, znajdowała się bliżej schodów do zamku – znajdował się tam schowek na miotły oraz szatnie. Strop podziemnej pieczary osadzony był bardzo wysoko w górze, a przestrzeń za boiskiem wypełniał krajobraz labiryntu skał.

– Pierwszoroczni pewnie się zsikali, kiedy pierwszy raz to widzieli, co? – zagaił Damon.

– Nie, już sam sfinks skutecznie ich spacyfikował.

– Co za strata! – zaśmiał się. – Chodź, trzeba ogarnąć miotły.

Weszli do najmniejszej wieży. Wewnątrz przypominała najzwyklejszą szatnię z dwoma pomieszczeniami, przygotowaną dla dwóch drużyn. W każdym z pomieszczeń znajdował się osobny schowek na miotły z pełnym wyposażeniem.

Nahar i Damon sprawdzali stan szkolnego sprzętu i naprawiali ewentualne usterki. Nie trwało to długo, ale Nahar zdążył już wygłosić większość swoich żali na temat pierwszorocznych i ogólnej niesprawiedliwości świata.

– ...nie, Damon, nie zrobiłem się bardziej marudny przez to, że zostałem tutorem. Uważam tylko, że czarodzieje nie powinni się łączyć ze szlamami, mugolami ani tym bardziej charłakami. Jeszcze ścierwo zacznie się rozmnażać – warknął z obrzydzeniem, oglądając uważnie kafla z każdej strony. – Wyobraź sobie, co by było, gdyby nasi przodkowie łączyli się tylko z kimś równym sobie statusem... Nasza magia byłaby silniejsza, nic by jej nie osłabiało. Żaden charłak nie splugawiłby szlachetnego domu swoją nędzną egzystencją, żadna szlama nie podniosłaby na ciebie różdżki, bo bałaby się, że twoja magia ją rozniesie w drobny pył...

Damon jednak słyszał zupełnie co innego. Odnosił wrażenie, że Nahar paplał w kółko to samo, używając jedynie zamienników na słowa o tym samym znaczeniu, cały czas mówił o Jennie: ojciec – charłak, matka – szlama, Jenna – żałosna hybryda dwóch wybryków natury.

– Damon? – szturchnął go Nahar, chcąc ponownie skupić uwagę na sobie.

– Tak – zgodził się grzecznie, jakby naprawdę słuchał wcześniejszego wywodu na temat czystości krwi.   Uspokojony Nahar kontynuował wygłaszanie swoich radykalnych światopoglądów, ale Damon myślami wciąż był gdzie indziej.

Jenna, gdziekolwiek teraz jest, czy jeszcze pamięta o nim? Czy zdążyła już o nim zapomnieć? On prawie zapomniał...

~asylum~

Nahar wrócił na górę po kilku sportowych napaleńców, którzy chwilowo, tak, jak on, nie mieli zajęć.

Damon oczekiwał samotnie na schodach. Cieszyło go, że Naharowi w końcu udało się wyrwać od obowiązków – pierwszorocznych czekały trzy godziny upadlania się nad sobą na zajęciach z Magnusem Walterem, co gwarantowało względny spokój na dłuższe kilka chwil. To ostatni rok, kiedy będą mogli grać razem...

Był całkowicie pogrążony we własnych myślach, a atmosfera panująca dookoła wręcz sama wprawiała w refleksyjny nastrój. Gdzieś głęboko w sobie odczuwał strach, nie potrafił tego wyjaśnić, ani tym bardziej zrozumieć. Nigdy niczego się nie bał, a teraz każda pojedyncza myśl, zwątpienie, przyspieszały bicie serca i zapierały dech w piersiach. Nie lubił niepewności.

Historia już niejednokrotnie potwierdziła, że wybór między dobrem a złem nigdy nie był łatwy, ale patrząc przez pryzmat potencjalnych strat i zysków, pewne decyzje podejmowano z mniejszym trudem. Prosta logika nakazywała, by nie popierać tych, którzy nie stali u władzy.

Ten wybór czekał też jego i pozostałych, którzy mieli to nieszczęście urodzić się w niewłaściwym czasie. Pogłoski o niewyjaśnionych incydentach i przejawach wielkiej, straszliwej mocy pochodzącej z tego samego źródła wskazywały na jedyne wyjście z tej sytuacji. Wszystkie myśli biegły w kierunku pewnej postaci ówczesnego magicznego świata, która za jakiś czas mogłaby bez trudu obalić cały system.

Lord Voldemort, bo podobno właśnie takie imię nosiło to źródło mrocznej potęgi, kim właściwie był i czego naprawdę chciał – tego nie wiedział nikt. W plotkach notorycznie powtarzano informacje z drugiej ręki, że idzie śladami Grindelwalda, ale jest bardziej chciwy i zdeterminowany.

Co wzbudza tak wielkie podekscytowanie, kiedy ktoś wymawia jego imię? Co takiego może mieć do zaoferowania?

Damon, ani nikt z jego znajomych, nie spodziewał się, że ten potężny czarnoksiężnik tak po prostu któregoś dnia zapuka do drzwi ich domów i każe się jednoznacznie określić, ale w powietrzu od dłuższego czasu można było odczuć grozę. Systematycznie narastającą, pełną stresującego napięcia grozę, która z każdym dniem zbliżała wszystkich do jakiegoś punktu kulminacyjnego w historii. Nikt nie wiedział, co będzie tym punktem, ale oczekiwanie w zawieszeniu na pewno nie działało uspokajająco na nerwy.

– Kontemplujesz firmament, obieżyświecie? – usłyszał za sobą drwiący, dziewczęcy głos, który wyrwał go z głębokiej zadumy. Szybko odwrócił głowę.

– Sigyn. – Uśmiechnął się ironicznie, kiedy zobaczył jej podejrzanie wesołą twarz. – Jakich ty trudnych słów używasz – dodał wrednie, kompletnie już zapominając o sprawach, które jeszcze chwilę temu zaprzątały jego myśli.

– Znam trudniejsze, ale mógłbyś nie zrozumieć. Nie chcę ci sprawiać przykrości.

– Nie tylko dobroduszna, ale też wspaniałomyślna – skomentował z wymuszonym uśmiechem.

– Nie podlizuj się. I tak cię nie lubię.

Damon wzruszył obojętnie ramionami.

– No tak. – Westchnęła zrezygnowana. – Wiem, że oprócz Jenny, to my, zwykli śmiertelnicy, nie mamy co liczyć na względy u ciebie. Po prostu jesteśmy niegodni twej uwagi.

Spojrzał na nią z politowaniem. Nie mógł być bardziej oziębły, zresztą poruszyła drażliwy temat.

– Uuu... Kłopoty w raju?

– Zamknij się, Sigyn – syknął przez zaciśnięte zęby.

– Słyszałaś pana, Sigyn - zamknij się! – powiedziała do siebie groteskowym tonem.

Damon zignorował to i ponownie wpatrywał się w ciemną przestrzeń poza oświetlonym boiskiem.

Wiedział, że była tuż obok niego i to wystarczyło. Nie musiał patrzeć i nie chciał. Jej obecność sama w sobie była już wystarczająco irytująca, a kątem oka, jak na złość, i tak widział jej postać. W szczególności te wściekle rude, długie, proste, sztywne włosy wypełniające zdecydowaną większość kadru.

Stali w ciszy. Sigyn zerkała na Damona od czasu, do czasu, wodząc wzrokiem z góry na dół, jakby liczyła na to, że w końcu i on spojrzy na nią, ale po kilkunastu minutach bezsensownego sterczenia po prostu odeszła.

Po jakimś czasie Aleksander i Nahar wrócili z grupką napaleńców z różnych roczników, którzy nie mogli się doczekać, aby ponownie wzbić się w powietrze i skopać parę tyłków.

– Nahar, brakuje nam szukającego – stwierdził Nikolai Nikolov, Bułgar z czwartego roku. – Gdzie Sigyn?

– Poszła mordować ludzi – odpowiedział Damon.

– Czy coś – podpowiedział teatralnym szeptem Aleksander.

– Czy coś – powtórzył głośno Damon.

Trzy szesnastoletnie czarownice z trzech różnych domów: Victoria Larsson, Maddie Madland i Ingrid Hedman, grające w składzie Tuomasa Hahto na pozycji ścigających, spojrzały po sobie bardzo wymownie i oblały się rumieńcem, kiedy Damon niechcący zatrzymał na nich wzork.

Uczniom Durmstrangu na ogół nie przeszkadzał żaden podział, gdy chodziło o quidditch. Nawet Erelheim chował wtedy swoją dumę do kieszeni, choć mimo wszystko przychodziło im to z trudem. Do szkoły uczęszczało zbyt wielu pasjonatów, by coś tak trywialnego, jak z góry narzucona przynależność mogła ich poróżnić.

Poziom gry naturalnie był zróżnicowany, ale z racji obowiązkowych treningów nie było w Durmstrangu czarodzieja, który nie dawałby sobie rady na boisku. Profesor Heinrich Wolff osobiście zadbał o obowiązkowe zaliczenia z latania na miotle, a także z konkretnych sytuacji w grze. Nie było mowy, żeby uczeń zaliczył semestr bez spełnienia określonych norm, a jak na Durmstrang przystało – normy były wysokie.

Na oficjalnych spotkaniach rozgrywano nie tylko mecze między oficjalnymi reprezentacjami domów, ale tworzono też bardziej towarzyskie drużyny bez ograniczeń podziałowych. Zazwyczaj to ich mecze były ciekawsze i bardziej ekscytujące, chociażby dlatego, że dwaj najlepsi gracze z jednego domu, którzy do tej pory działali wspólnie w jednej drużynie, mogli stanąć w walce przeciw sobie.

– Eee... To może ja ją poszukam? – zaoferował ochoczo Nikolai, szczerząc zęby.

Nahar zmarszczył brwi z niedowierzania i machnął ręką. Że niby Sigyn miałaby opóźniać grę? Nie w tym stuleciu.

– Olać ją, gramy. – Ruszył przed siebie, a reszta instynktownie podążyła za nim. – Młody – zwrócił się do Nikolaia – ty się zajmiesz zniczem. Zagramy na dwóch ścigających. Tuomas, twoje laski będą się wymieniać, co?

– Tak, żeby tylko dwie były na boisku? – upewnił się Tuomas, nie kryjąc zdziwienia. – Taa... Nie ma problemu.

Wszyscy ruszyli w kierunku szatni, wymownie patrząc po sobie. Oprócz Nahara nikt nie był zachwycony perspektywą grania w okrojonym składzie.

– Valos za dwie godziny wraca do niańczenia pierwszorocznych, okażcie trochę zrozumienia, no – skomentował Aleksander, a następnie dodał głośniej, tak, aby Nahar, który szedł z przodu usłyszał: – Co za desperacja! Żeby na dwóch ścigających grać... Do czego to doszło!

Nahar wywrócił tylko oczami, a dziewczyny nerwowo zachichotały.

– Romeczku, przecież to nie jego wina, że Vasi przechodzi kryzys wieku średniego i przydziela etaty komu popadnie – powiedział Damon z najszczerszym współczuciem. – Weźmy taką Ankę na przykład.

– No tak, to jest bardzo dobry przykład...

– Fatalnej selekcji naturalnej – dokończył Damon, wszyscy parsknęli śmiechem.

Tylko Nahar był myślami gdzie indziej.

Nigdy nie podejrzewał, że uśmiercenie kogoś zupełnie bezbronnego będzie tak proste. Błahostka. Żadnych wyrzutów sumienia, żadnych wątpliwości. Wypowiedział zaklęcie, a reszta była już historią. Nic prostszego.

~asylum~

No tak, rozdział adekwatny do mojego życia teraz: wtf?!