Rozdział I: Biała Dama, Cień i Upiór.

Salę Zgromadzeń błyskawicznie wypełnili uczniowie ubrani w odświętne szkarłatne szaty. Każdy szybko dołączył do swojego rocznika i oczekiwał na sygnał dyrektora, stojąc na baczność. Pierwszorocznych ustawiono z przodu, na wprost mównicy, a za nimi rozciągały się równe rzędy ośmiu kolejnych klas.

Mistrz Ognian Vasilev, wysoki, smukły, siwiejący jegomość o wielkiej charyźmie, przemawiał do nich z wyczarowanego wcześniej podwyższenia, z zaangażowaniem gestykulując i wykrzywiając twarz pokrytą bliznami i zmarszczkami w każdy możliwy grymas. Garstka grona pedagogicznego, ustrojona w eleganckie szaty wyjściowe przywodzące na myśl garderobę pogrzebową, stała tuż za Mistrzem, przysypiając z nudów. Naturalnie starali się to dyskretnie zamaskować, by nie dawać złego przykładu młodszym pokoleniom.

Rozpoczęcie roku szkolnego w Durmstrangu nie należało do uroczystości, których wyczekuje się z niecierpliwością przez całe wakacje. Kto by chciał dobrowolnie sterczeć na przygnębiającym apelu, słuchając usypiającego głosu podstarzałego dyrektora w ponurej sali, gdzie odczuwalna temperatura była wprost proporcjonalna do entuzjazmu zgromadzonych? Wielkie przemówienia Vasileva, choć zwykle pełne życiowej mądrości i inspiracji, wygłaszane w monotonnych melodiach nie zarażały pasją. Kominek w głębi sali nie grzał wystarczająco mocno, by przebić się przez chłód bijący od kamiennych ścian. Uczniowie pierwszego roku, nieprzyzwyczajeni do niskich temperatur cierpieli najbardziej.

Vasilev w przypływie fali natchnienia mawiał, że chłód kształtuje temperament i hartuje ducha. (A tak naprawdę sam wyklinał ten cholerny ziąb i jak tylko nadarzyła się okazja, wracał czym prędzej do ciepełka, jakie można było znaleźć jedynie w gabinecie dyrektora.) Ogrzewano tylko sale wykładowe i dormitoria, cała reszta zamku wprawdzie posiadała kominki, ale ogień w nich ledwo się tlił. W perspektywie zamarznięcia żywcem, noszenie grubych futer i kożuchów nie było więc wyborem estetycznym, a surwiwalową koniecznością.

– ...i ze względu na zróżnicowanie narodowościowe, na terenie zamku obowiązuje Mowa Wspólna. – Dyrektor kontynuował swój monolog niewzruszony brakiem poruszenia na sali. – Zaklęcie działa dla waszej wygody, ale naturalnie zdajemy sobie sprawę z tego, że są rzeczy, które wolelibyście przedyskutować w waszym ojczystym języku, dlatego tutorzy, których za chwileczkę przedstawię, wyjaśnią wam, jak działa Mowa Wspólna i jak można się nią posługiwać... Następną kwestią, która wymaga poruszenia, są wytyczne dotyczące godzin, w których bezwzględnie zabrania się opuszczania domów. Mówię teraz w szczególności do Wilków, których nocne wycieczki w zeszłym roku… – Zakasłał znacząco. Odszukał w tłumie Sigyn i posłał jej karcące spojrzenie. – Powiedzieć, że były skandaliczne, to niedopowiedzenie. O północy wszyscy bezwzględnie mają obowiązek znaleźć się w domach i pozostać tam przez następne sześć godzin. Nieprzestrzeganie wyżej wymienionych imperatywów będzie surowo karane. O zmianach w systemie kar i nagród, poinformują was opiekunowie domów, dla przypomnienia: profesor Magnus Walter, profesor Samson Sigurvin i Wróżka Stella. Pierwszoroczni, tutorzy, którzy będą waszymi przewodnikami przez najbliższe kilka miesięcy są uczniowie ostatniego roku...

Aleksander Romanov, umięśniony blondyn z Rosji, o jasnych oczach i nieco krzywym nosie, przybliżył się do stojącego obok Damona.

– Kto miał pecha? – spytał półgębkiem.

– Valo – Damon z trudem powstrzymywał szyderczy rechot.

W tym miejscu warto wspomnieć, że gdyby ktokolwiek zasugerował osiem lat temu, że Nahar Valo – najmniej prawdopodobny materiał na czarodzieja – zostanie mianowany tutorem, wzięto by go za czubka.

Aż do minionego roku szkolnego nauczyciele nie uważali Nahara za specjalnie uzdolnionego. W zasadzie został przyjęty do Durmstrangu tylko ze względu na pozycję, jaką cieszył się jego ojciec, Eru, w Magicznym Kręgu Północy. Wszyscy zgodziliby się, że był najmniej prawdopodobnym materiałem na czarodzieja (a co dopiero tutora, oficjalnego zastępcę opiekuna domu!). Przez pierwszy rok nauki różdżka służyła mu raczej jako rekwizyt niż niezbędne narzędzie do pracy.

Mimo starań, godzin spędzonych na ćwiczeniu, nieprzespanych nocy, mógł tylko z zazdrością spoglądać na kolegów, którzy potrafili już rzucić najprostsze zaklęcia, podczas, gdy jego różdżka nie reagowała w żaden sposób na jakiekolwiek komendy. Ucieszyłoby go wtedy nawet milimetrowe przesunięcie gęsiego piórka albo chociaż najmniejszy niekontrolowany przejaw magii, rozbicie wazonu, podpalenie firanki, cokolwiek, ale różdżka milczała, a to było znacznie gorsze od próby zakończonej niepowodzeniem. Brak reakcji jest znacznie gorszy od porażki, którą można było zobaczyć, poczuć, doświadczyć.

Aleksander z niedowierzaniem przekręcił głowę w prawo, gdzie stała reprezentacja Lykanooru w pełnym składzie. Nie dostrzegł tam znajomej twarzy, więc z przerażeniem spojrzał do przodu. Pod ścianą stali tegoroczni tutorzy – Nahar Valo, Estēe Frey i Anka Czarnecki – ubrani w odświętne stroje: futro przewieszone przez lewe ramię, krwistoczerwony mundur zapinany na czarne guziki, brunatne spodnie i wysokie skórzane buty. Srebrne odznaki wielkości dłoni przypięto do prawej piersi, dumnie błyszczały na szkarłatnych mundurach, każda w kształcie pyska zwierzęcia reprezentującego dom.

– Nie, żeby coś, ale z taką obstawą to ja też mógłbym być tutorem, a nawet bardzo mógłbym być – stwierdził rozmarzonym głosem i uśmiechnął się łobuzersko.

– Żeby być tutorem, najpierw musiałbyś mieć przynajmniej poziom czwarty drugiej klasy z historii magii. A z tego, co pamiętam, to wciąż strzeżesz swojego zaszczytnego ostatniego miejsca na poziomie trzecim. Romanow, idź się potępiać.

Aleksander parsknął cicho. Nauczyciel historii magii niespecjalnie za nim przepadał.

– Czyli nie dostanę dodatkowych punktów za osiągnięcia sportowe?

– Hm. Popatrz na Ankę i sam sobie odpowiedz na to pytanie.

– Ale Estēe Frey...

– Romeczku – Damon spojrzał na niego rozczulony –  co najwyżej mógłbyś jej zapleść warkoczyki. – Zmarszczył czoło i mruknął do siebie: – Co i tak byłoby dość imponujące, biorąc pod uwagę okoliczności…

– To była opinia czy krytyka?

– To było stwierdzanie faktu. Ona to Estēe Frey, złote dziecko Erelheimu, orlęcia perełka, a ty… – Damon zmierzył go wzrokiem i przygryzł wargę. – No… Ty, to ty. Z tym się już nic nie da zrobić.

Na sali nagle rozległy się gorące oklaski dla nowych tutorów. Brawa trwały trochę za długo, jak na rutynowe powitanie trójki przewodników; na pewno miało to jakiś związek z chęcią rozgrzania się na przydługawej mowie dyrektora.

– Przynajmniej nie mam pretensjonalnego nazwiska jak ty – skwitował Aleksander, przekrzykując oklaski.

Damon wyglądał na zmieszanego.

– Jest ładne.

– Tak. Bardzo ładne. Zero presji ze strony rodziców.

Prychnął w odpowiedzi i szturchnął go łokciem, trochę mocniej niż planował. Aleksander z trudem zachował równowagę.

– Stary, takiego przyłożenia to żem się nie spodziewał. – Złapał przyjaciela za ramię i zacisnął palce na jego bicepsie. Pod opuszkami wyczuł twardy jak stal, pokaźnych rozmiarów mięsień. – Co żeś pan robił w te wakacje?!

– No panie, nie ma spania – Damon uśmiechnął się szerzej, zadowolony z siebie. – Jest trening.

– Szanuję!

– …proszę zauważyć, że w tym roku wprowadzono jeszcze kilka zmian w systemie oceniania uczniów. Egzaminy będą się odbywać pod koniec każdego semestru. Uczeń zobowiązany jest do podjęcia się pięciu obowiązkowych egzaminów z wiodących przedmiotów – zaklęcia i uroki, czarna magia, historia magii, teoria białej magii, podstawy uzdrawiania – a także minimum dwóch egzaminów na poziomie zaawansowanym z dowolnego przedmiotu profilowanego, czyli alchemia, hodowla magicznych zwierząt, eliksiry, klątwy, astrologia, magia bezróżdżkowa i tak dalej. Uczniowie ósmego roku, jeżeli chcecie zostać tutorami, wymagane minimum to poziom czwarty pierwszej klasy ze wszystkich zdawanych przedmiotów.

Damon zwrócił się do Aleksandra:

– O widzisz, właśnie dlatego twoja kandydatura na tutora została odrzucona.

Na wieść o egzaminach wszyscy uczniowie spojrzeli rozpaczliwie po sobie, a wyrazy ich twarzy jednoznacznie sugerowały, że dyrektor musiał postradać zmysły. Po prostu nie było innego wytłumaczenia na taką rewelację.

– Siedem egzaminów! – dało się słyszeć rozwścieczoną Sigyn Sigrún, która stała pomiędzy dwoma dryblasami z Lykanooru. – Co jest, kot mu zdechł w te wakacje?!

– Ale to jeszcze nie wszystko! – dodał rozentuzjazmowany Vasilev.

– To może żona zdradziła...

– Ta informacja dotyczy ostatniego roku. – Po tyłach sali przeszła fala znużonych, poirytowanych głosów. Sigyn zaklęła tak siarczyście, że aż kilkoro uczniów z pierwszych rzędów odwróciło głowy w jej stronę. – Ze względu na to, co dzieje się ostatnio w Europie, to jest szeroko pojmowany kryzys, brak odpowiednio wykwalifikowanych czarodziejów i ogromne zapotrzebowanie na rynku… W tym roku kilku wizytatorów z różnych części kontynentu będzie się wam przyglądało. Poszukują nie tylko jednostek wybitnych, ale też nieoszlifowanych diamentów. Zasady są proste: zrobicie dobre wrażenie, po ukończeniu szkoły macie szansę na dobrą pracę. Dotyczy to także aktywności pozalekcyjnej, więc przestrzeganie regulaminu szkoły jest w tym wypadku… wysoce wskazane. Wizytatorzy oceniają was nie tylko ze względu na talent czy umiejętności, ale także jako potencjalnych pracowników. Tak, od tej chwili jesteście pod stałą obserwacją. Zostaliście ostrzeżeni.

Aleksander i Damon popatrzyli na siebie.

– Wiedziałeś o tym? – zapytał ten pierwszy i zaraz dodał zaczepnie: – Aaa... To stąd ten bicepsik?

Damon skinął głową i powiedział stanowczo:

– W tym roku wygrywamy wszystkie mecze. Muszę się zaciągnąć do któregoś z klubów.

– W Anglii? – wtrącił Aleksander, a na jego twarzy pojawił się kpiący uśmieszek.

Anglia od kilku sezonów wiernie broniła zaszczytnego ostatniego miejsca w klasyfikacji generalnej europejskich drużyn. Potencjalni gracze, którym marzyła się wielka kariera sportowa, raczej liczyli na angaż w zagranicznych klubach.

– Chyba nie... – W spojrzeniu Romeczka niedowierzanie mieszało się z najszczerszym podziwem. – Ożeż ty, panie... Bułgaria?

– Numer jeden na świecie od tego sezonu – skwitował, wzruszając ramionami.

Aleksander jeszcze chwilę wpatrywał się w przyjaciela jak w obrazek, po czym podsumował:

– Ambitny Damon? Dawno tego nie grali.

Za ten komentarz ponownie oberwał w żebra łokciem.

Damon, pół-Bułgar, pół-Anglik, od zawsze marzył o graniu w bułgarskiej reprezentacji narodowej. Oczywiście zarobki i prestiż na ten moment kolosalnie przewyższały rangą brytyjskie standardy, ale nie to było jego motywacją. Chciał coś udowodnić, sobie i wszystkim dookoła, a przede wszystkim swojej mamie. Norah Darvell pochodziła z Bułgarii, gdzie ukończyła Wyższą Bałkańską Szkołę Alchemii w Sofii. Nigdy nie była specjalnie zadowolona z życiowych wyborów Damona, który wiązał swoją przyszłość ze sportem, nie z nauką. Sama była autorką kilku podręczników o alchemii, po cichu żywiła nadzieje, że syn pójdzie w jej ślady albo chociaż poświęci jedną wolną chwilę na którąś z jej prac naukowych, ale uwaga Damona zawsze była skupiona gdzieś indziej.

– ...yyy, tak. Teraz… uczniowie pierwszego roku – zwrócił się do nich Vasilev. – Na podstawie odpowiedzi na zagadkę sfinksa w podziemiach zostaliście przydzieleni do odpowiednich domów. Pozwolę sobie przedstawić wam uzasadnienie naszego wyboru...

– Dobranoc – mruknęła Sigyn do siebie.

– …Erelheim, Lykanoor i Pegarius, trzy domy o odmiennych charakterach, historiach i tradycjach, zjednoczone w jednym celu: dobra Durmstrangu, jego owocności, jego osiągnięć. Chcę wam coś uświadomić… mimo różnic między wami, tworzycie jedność… Jedność Instytutu Magii Durmstrang. Kiedy za kilka lat opuścicie tę szkołę, nie będziecie postrzegani przez pryzmat przynależności do któregoś z domów, ale będą was oceniać jako absolwentów Durmstrangu. Nie zapominajcie o tym. Przez kolejne lata będziecie się uczyć nie tylko standardowego programu przeznaczonego dla czarodziejów w waszym wieku. Domy pomogą wam rozwijać się w kierunkach, do których wykazujecie predyspozycje, a także w dziedzinach, do których żywicie szczególne zamiłowanie. Lykanoor, pod opieką Magnusa Waltera, jest domem, który...

– Facet ma gadane – skomentował Aleksander.

– Da, dlatego jest dyrektorem – odparł Damon.

– Da? Serio, da?!

– Vsichko, za da vi draznya. [1] – Uśmiechnął się zadziornie.

Aleksander przyglądał mu się przez chwilę z odrazą, po czym wymamrotał jakąś wiązankę w swoim języku. Damon parsknął cicho. Nie zrozumiał ani słowa, ale nie trzeba było mówić biegłym rosyjskim, by się domyślić, o co chodziło.

– …to Erelheim pozwoli wam na rozwinięcie skrzydeł w dziedzinie zaklęć, uroków, widzenia przyszłości i odczytywania starożytnych run, ale nie tylko. Zahartuje przez nieustanną dyscyplinę, wyuczy ambicji i pokonywania własnych słabości.

Dyrektor odetchnął z ulgą. Miał za sobą naprawdę wyczerpującą mowę.

– Na koniec dodam, że tradycją szkoły są także święta, więc, jak co roku, trzydziestego pierwszego października będzie obchodzony Samhain, czy, jak kto woli, Noc Duchów, oraz kilka innych...

Zgromadzonych przebiegł dreszcz ekscytacji. Bardziej z powodu słów „na koniec”, niż z Nocy Duchów.

– Tak. Wygląda na to, że to wszystko. Pierwszy rok, podejdźcie do swoich tutorów – zaprowadzą was do nowych domów. Możecie się rozejść.

Starsi uczniowie niemalże wybiegli z Sali Zgromadzeń w obawie, że Vasilev mógłby sobie jeszcze o czymś przypomnieć i tym samym zatrzymać ich na kolejne pół godziny. Dyrektor był niewątpliwie światłym, doświadczonym czarodziejem o tęgim umyśle i zjawiskowej znajomości zaklęć. Niestety miał tendencję do przydługawych przemówień.

Trzech tutorów spojrzało po sobie porozumiewawczo, a na ich twarzach pojawił się dziwny grymas, jakby szczerze chcieli sobie powiedzieć „powodzenia”, tylko w najmniej motywujący sposób. Po chwili stali już przy pierwszorocznych, wyjaśniając im, dokąd zaraz pójdą, na co powinni uważać po drodze, a na co zwrócić uwagę, a gdzie zdecydowanie pod żadnym pozorem się nie pakować.

Dziewczęta i chłopcy z pierwszego roku ustrojeni w szkolny mundurek wyglądali jak przerośnięte, wystraszone króliki. Futrzany płaszcz, choć pogrubiał drobne sylwetki, to niemalże szorował po ziemi – żaden z pierwszorocznych nie miał więcej niż półtora metra wzrostu. Szaty przewiązane czarnym skórzanym pasem zwisały z nich jak ogromne krwistoczerwone worki, spodnie luźno opadały do kolan, gdzie zaraz zaczynały się skórzane oficerki, które, w odróżnieniu do reszty, idealnie przylegały łydki.

Magnus Walter, opiekun Lykanooru i specjalista w dziedzinie czarnej magii, udzielił kilku wskazówek Naharowi Valo odnośnie bezpiecznego poruszania się po zamku z grupą jeszcze nieutemperowanych małolatów, po czym sam zniknął w przejściu dla nauczycieli.

– To był wasz opiekun, profesor czarnej magii, Magnus Walter. A ja jestem Nahar… Valo… Możecie się do mnie zwracać per tutorze… eee… albo po prostu mówcie mi Nahar. – Poczuł się trochę zakłopotany, kiedy zauważył, że Estēe i Anka już dawno opuścily Salę Zgromadzeń, a on został sam na sam z dziewięciorgiem szczeniąt.

Dziewczyny miały o wiele lepsze podejście do dzieci, a on sam nie miał pojęcia, który geniusz wybrał go na tutora – nie żeby się nie nadawał, przeciwnie, ale po prostu nie przepadał za dziećmi, a ubiegając się w zeszłym roku na to stanowisko, nie do końca wierzył w powodzenie swojej aplikacji. Zdziwił się, że w przypadku Lykanooru nie wybrano również dziewczyny, na przykład Sigyn, ale zaraz doszedł do wniosku, że Sigyn w roli tutora to nie byłby najlepszy pomysł. Ostatecznie pretensje mógł mieć tylko do siebie, pokarano go za nienaganne sprawowanie i wzorowe wyniki w nauce.

– Czy długo będziemy tak tu stać? – zapytała dziewczynka stojąca najbliżej Nahara.

– Eee… Dobra, słuchajcie. Pójdziemy teraz do Wilczej Nory w podziemiach. Idźcie za mną i nie rozchodźcie się.

Stwierdził, że jak na pierwszy raz poszło mu całkiem nieźle.

Kiedy wyszli z Sali Zgromadzeń skręcili w lewo i przeszli szeroki, ciemny Korytarz Główny do samego końca. Nahar wyciągnął różdżkę i powolnym ruchem odsunął kawałek ściany, w głębi której zaraz ukazały się spiralne schody prowadzące do podziemi.

– Uważajcie, schody są bardzo śliskie.

– Nahar, a co to jest? – chłopiec o kruczoczarnych włosach i wyłupiastych oczach wskazał na ścianę obok przejścia.

Podążył wzrokiem za palcem chłopca, chociaż przewidywał, co mogło wzbudzić jego zainteresowanie. To będzie długi rok.

– To jest znak wielkiego czarodzieja, Gellerta Grindelwalda – oznajmił nieco rozmarzony, ale zaraz się opamiętał i dodał poważnym tonem: – Dobrze zrobicie, jeśli nie będziecie się z nim obnosić po szkole. Mogłoby to zostać źle odebrane.

Sam był pod wrażeniem swoich całkiem dojrzałych, inteligentnie brzmiących zdań. Chciał już schodzić w dół, kiedy inny chłopiec się odezwał:

– Dlaczego?

– Ponieważ Grindelwald był potężnym czarodziejem i pewnie obraziłby się, gdyby znak symbolizujący jego potęgę i geniusz, był noszony przez młodych czarodziejów, którzy nawet nie wiedzą, jak wyczarować sznurówkę – wyjaśnił z wymuszonym uśmiechem.

– Ja umiem wyczarować sznurówkę! – Zgłosiła się ochoczo dziewczynka, która ponownie stała najbliżej swojego tutora.

Nahar westchnął ciężko i powiedział do siebie: to będzie bardzo długi rok.

~asylum~

[1] Vsichko, za da vi draznya, to po bułgarsku: Wszystko, żeby cię wkurzyć.

A przynajmniej tak twierdzi googletranslate. Przyznaję się bez bicia, sama nie mówię w tym języku, a lubię elementy lingwistyczne, więc chciałam je jakoś wprowadzić do fika. (Wstyd.)