Prolog

W północnej części Norwegii późnym wieczorem ogromny statek z rozwiniętymi żaglami wyłonił się z wód Sognefjordu, jednego z najdłuższych fiordów na świecie. Okręt widziany z daleka przez mieszkańców okolicznych wiosek był kojarzony z widmem trójkąta bermudzkiego, a powtarzane od lat opowieści utwierdziły ich w przekonaniu, że było to zaledwie widmo i nic więcej, nie warto było zawracać sobie tym głowy. Jakaś niewidzialna siła pchała go w kierunku wioski Skjolde, gdzie fiord miał swój koniec.

Temperatura wahała się w okolicach zera. Od czasu do czasu zawiał wiatr, jednak nie na tyle mocny, by poruszyć żagle. Niebo było przejrzyste, ozdobione gwiazdozbiorami północy, które odbijały się w łagodnie falujących wodach.

Po kilku minutach swobodnego dryfowania wzdłuż fiordu, w świetle księżyca można było dostrzec zarys wysokiego, dobrze zbudowanego mężczyzny, który wyczołgał się na pokład. Podszedł do prawej burty i oparł się o nią rękami, spoglądając do góry.

Wszyscy wielcy mieli swój udział w tworzeniu podniebnych konstelacji, chociażby Stella Polaris [1], najpotężniejsza druidka północy, a także Sigstjernen, najstarsza z walkirii. [2] Młody mężczyzna popatrzył przed siebie, podziwiając subtelne kontury gór na tle gwieździstego nieba. Ogarnęło go zmartwienie. Chociaż starał się skupić na otaczającym krajobrazie, jego myśli wciąż uciekały do przepowiedni wygłoszonej w ostatnią białą noc [3] tego lata przez jedną z druidek. Nie był przesądny ani naiwny, ale miał swoje powody, by obawiać się spełnienia tej przepowiedni.

Po pierwsze, wyżej wspomnianą druidkę znał osobiście, a to znacznie wzmacniało wiarygodność wróżby (przynajmniej tak twierdził). Po drugie, jego wieloletnia przyjaciółka Sigyn była jej prawnuczką i sama była obecna w chwili, kiedy babka wygłosiła przepowiednię na łożu śmierci. Niewątpliwie nie zdążyła przekazać jeszcze wielu rzeczy, wielu istotnych rzeczy, które uchroniłyby Sigyn od podejmowania błędnych decyzji, ale skąd mogła wiedzieć, że tego lata nadejdzie jej godzina. Wiedza, którą zabrała ze sobą do grobu była kluczem do zrozumienia roli, jaką Sigyn miała odegrać w nadchodzących wydarzeniach, ale babka nigdy nie sądziła, że ta wiedza będzie jej kiedykolwiek potrzebna. Musiała wierzyć, że gdyby do tego doszło, młoda czarownica jakoś sobie poradzi... Odyn w swej wspaniałości i tak był wystarczająco łaskawy, by pozwolić jej dożyć stu dwudziestu sześciu lat i użyczyć jeszcze raz daru jasnowidzenia po raz ostatni. To musiało wystarczyć.

Treść oryginalnej przepowiedni nieznacznie różniła się od tej, którą znała i w którą wierzyła większość czarodziei. Fragment ostatniego zdania zawierał w sobie informację powszechnie uznaną za zbędny odautorski dodatek jednego z żądnych sławy interpretatorów, ale młody mężczyzna na pokładzie należał do tych kilku – zaledwie kilku – którzy nie tylko znali, ale także wierzyli w jej autentyczność.

Wkrótce Czarny Pan urośnie w siłę. Posiądzie moc wielką i przerażającą, przewyższającą nawet potęgę naszych przodków. Nastaną Nowe Dni w czasach czarodziejów. Wielkie mrozy na północy wniwecz obrócą każde ciało, chłodem odbierając resztki życia, zostawiając za sobą tylko śmierć.

Przymierające głodem wilki połączą się w watahy. Wszystko, co słabe, wrażliwe i dobre rozerwą na strzępy, a później pochłoną siebie nawzajem. Przemarznięte Orły zaczną polować na dumne Pegazy z pragnieniem zemsty: za dawne upokorzenia i życie w wiecznym cieniu skrzydeł nieporównywalnie większych od skrzydeł orlich. Pegazom nie pozostanie nic, prócz ogromnego zgorzknienia na myśl o utraconym blichtrze chwały. Ich dawny temperament i ambicja stanie się jedynie wyblakłym wspomnieniem.

Powietrze wypełnią błagalne i przerażone krzyki, a odór strachu wkradnie się do każdej duszy, poddając wątpliwości kwestię tego, co dobre, a co jedynie dobrym mogłoby się wydawać.

Czarny Pan stanie się Panem Śmierci, lecz upadnie, sam wyznaczając tego, który go pokona, i wtedy nadejdą Nowe Dni.

Ale kogo przepowiednia nazywała Czarnym Panem i co dla magicznych społeczności miały oznaczać te wszystkie mistyczne metafory druidki – ciężko było odgadnąć. Być może nie miały żadnego znaczenia, a przepowiednie wypowiedziano w chwili alkoholowego odurzenia, w końcu Północny Koniak słynął ze swoich magicznych właściwości rozwiązywania języka.

Po chwili z kadłuba wyłoniła się druga sylwetka, zbliżona wzrostem i budową ciała do młodego mężczyzny opierającego się o prawą burtę.

– Co, Darvell? Odezwała się w tobie dusza romantyka na koniec lata? – zagaił przybysz po angielsku, bez wysiłku maskując fiński akcent. Ten pierwszy zignorował pytanie, jakby dalej pogrążony w hipnotycznym pięknie nocnego krajobrazu. – Damon i jego samotnia: na zawsze razem, związani zorzą polarną w samym sercu północy... Sentyment jest, co? – kontynuował rozmarzonym tonem, wciąż niezniechęcony postawą towarzysza. Przez ostatnie sześć lat zdążył się przyzwyczaić. – Nie wierzę, że to ostatni raz, kiedy tędy płyniemy... Jakoś to do mnie nie dociera. Rozmawiałem z Eru o jego wrażeniach z ostatniego roku tutaj, zanim... Ma być ciężej niż przez ostatnie osiem lat razem wzięte, ale może Vasilev...

– Nahar, nie obchodzi mnie to. – Jego entuzjazm nieznacznie osłabł, a do Damona dotarło, że powinien był ugryźć się w język. – Przepraszam. Robię wszystko, żeby nie myśleć o tym, co dzieje się na Wyspach.

– Wszystko walnęło w te wakacje, nie? Zamieszki u was, prababka Sigyn, tato...

Damon kiwnął głową i poklepał przyjaciela po ramieniu.

– Jak coś się pierdoli, to już po całości, jakby to powiedziała Jenna.

Nahar prychnął cicho.

Nie miał okazji zapytać o to wcześniej, ale od jakiegoś czasu sam przypisywał słowa przepowiedni do tego co obecnie się działo na Wyspach Brytyjskich. Był ciekaw, co sądził o tym jego przyjaciel.

– Myślisz, że mu się uda...? Ta przepowiednia, że urośnie w siłę i nastaną nowe czasy... i teraz to, co się dzieje u was...

– Hm, jest na dobrej drodze. – Damon wzruszył ramionami. Po chwili dodał od niechcenia: – Ale jakoś nie widzę związku jednego z drugim.

– Dołączyłbyś do niego?

– A ty? Potężny czarnoksiężnik, Nahar Valo – to brzmi dostojnie!

– A ja spytałem pierwszy. – Uśmiechnął się przebiegle i przez chwilę wymieniali spojrzenia w napięciu, czekając na to, który z nich pierwszy ulegnie. Jak zwykle był to Nahar. – On chce tego samego, czego chciał Grindelwald...

– Mój bóg, idol, ojciec i kochanek – wtrącił Damon piskliwym, podekscytowanym tonem.

– ...bardzo śmieszne, Darvell – wypowiedział oschle na jednym wydechu Nahar, jakby ciągnął swoją poprzednią wypowiedź bez piskliwego wtrącenia. – Grindelwald pożądał...

– A cokolwiek Grindelwald pożąda i ja pożądać będę! – Damon położył sobie rękę na sercu i stanął na baczność, jakby deklarował słowa Wieczystej Przysięgi.

– Darvell, idioto.

– Jakom jego uniżony sługa, syn i kochanek... – Wciąż wypowiadał śpiewnie każde słowo na najwyższych rejestrach swojego głosu.

– Zamknij się.

– Teraz i po wszystkie czasy...

– Zaraz ci przywalę.

– Na wieki wieków...

Na pokładzie statku błysnęło czerwone światło, które ugodziło Damona, odrzucając go na kilka metrów w stronę dziobu.

Damon, jak tylko udało mu się złapać oddech – co znacznie utrudniał ból promieniujący z kręgosłupa na całe ciało – zaniósł się śmiechem i zaczął tarzać po podłodze, wycierając resztki glonów z pokładu. Ewidentnie był w jak najlepszym humorze. I najwyraźniej nic nie mogło tego popsuć.

– Dobrze się bawisz? – Nahar wywrócił oczami, żałując przez moment swojego fatalnego wyboru zaklęcia: głupawka nie przejdzie mu przez następne dziesięć minut. Podszedł do przyjaciela. Wyciągnął rękę z zamiarem postawienia go na równe nogi, ale ten, zamiast skorzystać z pomocy, ściągnął Nahara do swojego poziomu.

– Fantastycznie – powiedział Damon, nie przestając się śmiać. Teraz obaj tarzali się w glonach.

~asylum~

[1] Stella Polaris – lub Nordstjernen w języku norweskim oznacza Gwiazdę Polarną

[2] walkirie – w mitologii nordyckiej boginie, córki Odyna. Zwykle przedstawione jako kobiety-wojowniczki ujeżdżające skrzydlate konie, czasem wilki, a także posłanki Odyna.

[3] białe noce – zjawisko występujące na północy; w pewnym okresie roku w nocy nie zapadają całkowite ciemności, czyli zmierzch przechodzi bezpośrednio w świt.